Zonsopkomst op Punta eco – Valle Maira

Punta Eco is een kleine berg van 2.707 meter hoogte in Valle Maira, Italië. Een klim vanuit het dal is 1160 meter en kost je ongeveer 4 uur heen en 3 uur terug. Maar wat deze berg echt spectaculair maakt is het uitzicht over Valle Della Gardetta en dan vooral tijdens zonsopkomst. Omdat wij wilden genieten van het prachtige uitzicht op deze berg besloten we de tocht te combineren met een bezoek aan Rifugio Valle Della Gardetta om zo vroeg als mogelijk op Punta Eco te belanden voor een prachtige zonsopkomst.

PuntA Eco beklimmen met onze hond

Zoals je hebt kunnen lezen in onze blog over Rifugio Della Gardetta zijn we met Bruno op stap in het prachtige Valle Maira. We hebben onze zinnen gezet op een beklimming bij zonsopkomst van Punta Eco. Met een hond blijft het voorbereiden van beklimmingen als deze altijd weer lastig. Punta Eco is een niet heel bekende berg in het nog niet zo bekende Valle Maira en er is dan ook weinig informatie te vinden op het internet. Zeker vanuit het perspectief van een hond is het moeilijk om een goed beeld te vormen van de moeilijkheidsgraad van deze berg.

Punto Eco staat omschreven als eenvoudig beklimbare berg, maar er zijn wat steile stukken. In de informatie op internet vinden we een aantal verslagen die spreken over een klein gedeelte van ongeveer tien meter waar je over een graat gaat met luchtige stukken onder je. Dit stuk lijkt ook bekabeld en dan gaan de alarmbellen voor Bruno bij ons wel af. Bij ons staat altijd voorop dat wandelen met Bruno leuk moet blijven en onmogelijke klauterpartijen met veel gevaar horen daar niet bij. Terwijl we naar Rifugio Della Gardetta lopen blijven we ons afvragen wat verstandig is om de volgende dag te doen. Er zijn natuurlijk nog meer toppen in de omgeving met hetzelfde uitzicht, maar die lijken niet direct eenvoudiger.

Wanneer we bij de hut zijn aangekomen hebben we inmiddels een plan gevormd. Omdat we morgen in het donker zullen klimmen is het verstandig om alvast een deel te gaan voor verkennen. Punta Eco ligt 350 meter hoger dan de hut en zou dus goed te doen moeten zijn in maximaal twee uur. Na de lunch bij de drukbezochte hut blijven Bruno en Sylvia lekker in het zonnetje achter en vertrek ik in de richting van Punta Eco.

Voorverkenning van punta eco

Punta Eco ligt aan het westelijke eind van Vale Della Gardetta, als uitloper van de Passo Della Gardetta. Ik ben licht bepakt en kan dus redelijk snel bewegen. Het stuk vanaf de hut naar de pas loopt door een weide met veel koeien. Vanaf daar ga ik linksaf en volg ik de route die ik bijna alleen maar met behulp van mijn GPS horloge kan vinden. Her en der staan kleine steenmannetjes, maar het eerste deel van de route is lastig te volgen. Verderop wordt het wat makkelijker en zit ik op het juiste pad. Het pad vraagt soms om grote stappen op de steile helling, maar is verder goed te doen.

In mijn lichte bepakking bevindt zich wat water en een walkie talkie. Hiermee geef ik af en toe mijn positie door aan Sylvia die mij vanaf de hut probeert te volgen. Op deze manier houden we het ook nog een beetje veilig voor het geval er iets gebeurt. Ik controleer ondertussen het pad en merk dat het voor Bruno goed te doen moet zijn op het eerste deel van de klim. Het tweede deel van de klim wordt echter wat steiler en dus meer opletten geblazen. Iets verderop bereik ik ook het gedeelte uit de verslagen. Dit zit vlak onder de top en kan een echte uitdaging worden voor onze hond.

De route gaat hier over een steile graat met inderdaad een paar kabels. Nadat je om een rots heen klimt moet je twee keer een klein stukje omhoog om weer op de graat terecht te komen. Toch zie ik wel wat mogelijkheden voor Bruno, zeker als we hem kunnen zekeren aan de kabels die er hangen. Dit soort klauterstukjes zou ik niet voor langere tijd met een hond willen doen, maar een afstand van ongeveer 10 meter vind ik vaak nog wel te doen. Ik besluit dan ook dat we in ieder geval de volgende morgen een poging kunnen wagen. Een paar minuten later sta ik op de top en kijk ik uit over de vallei en de hut waar ik zo’n 3 kwartier geleden vertrokken ben. Voorzichtig maar snel daal ik weer af en zit ik een halfuur later op hetzelfde grasveldje voor de hut.

Een Vroege ochtend in valle maira

De volgende ochtend staan we vroeg op. Het is half zes in de ochtend en we stappen onze tent uit terwijl de rest van de hut in diepe slaap is. De avond ervoor hebben we nog even met de huttenwaard gesproken en zij gaf aan de lastige passage niet met de hond te durven maken. Toch gaan we positief op pad want ik heb de passage zelf kunnen zien en schat het wel in als doenbaar. Onze eerste uitdaging is echter het veld met koeien doorsteken. De koeien merken Bruno wel degelijk op in het donker en laten dat ook merkbaar horen. Met onze gedoofde koplampjes lopen we dan ook in een redelijk tempo door naar Passo Della Gardetta en ontwijken we onderweg zoveel mogelijk koeien.

Vanaf de pas zoeken we hetzelfde lastige pad naar Punta Eco, maar dit keer in het donker. Gelukkig weet ik nu redelijk waar we heen moeten en zitten we al snel op het juiste pad. De weg omhoog gaat deze keer iets rustiger dan een dag eerder. Vanwege het weinige ochtendlicht bewegen we ook iets voorzichtiger. Na in totaal vijftig minuten onderweg te zijn komen we aan bij de lastige passage. Hier maken we van Bruno’s tuigje, de looplijn (een 10 meter lang prusik touw met knopen) en karabiners een klettersteigsetje voor Bruno waarmee we hem kunnen zekeren.

Voorzichtig, en stapje voor stapje brengen we hem voorbij de passage. Er zijn een paar plekken waar ik Bruno even omhoog moet tillen. Op de nauwe graat blijft hij vervolgens netjes zitten tot wij zijn zekeringen verlegd hebben en het tweede deel van de passage kunnen maken. Ook hier is het even klauteren geblazen, maar Bruno staat al snel weer boven op de graat die vanaf hier weer breder loopt. Vanaf nu ligt het pad open naar de top en dat is maar goed ook, want de zon komt inmiddels al op achter onze rug.

Zonsopkomst bij PuntA Eco

Zo sta ik om half zeven in de ochtend voor de tweede keer in zestien uur tijd op de top van Punta Eco en deze keer ben ik niet alleen. Samen met Bruno en Sylvia nemen we plaats op het kleine driehoekige topje en vergapen we ons aan de opkomende zon die prachtige lichtstralen werpt over de glooiende almen van Valle Della Gardetta. Ondanks onze karrevracht aan camera’s komen we bijna tijd te kort om al dit moois vast te leggen en er ook nog eens van te genieten.

Zodra we de meeste beelden gesloten hebben besluiten we dan ook om even te gaan zitten en echt te genieten. We zitten hier met zijn drieën op een top terwijl er om ons heen helemaal niemand is. De dichtstbijzijnde mensen liggen verderop en een stuk lager nog te slapen (of te ontwaken) in de hut. Deze stilte en eenzaamheid in deze grote bergomgeving is echt heerlijk om te ervaren.

We spenderen nog een aantal minuten aan het bewonderen van deze prachtige vallei en de bergketens om ons heen. De valleien zijn hier groen en glooiend, maar daaromheen vind je prachtige rotsformaties die rood kleuren in het ochtendlicht. Op Punta Eco vinden we ook een topboek en Sylvia laat er ook een mooi berichtje achter: “Beautiful sunrise!” Met trots zetten we natuurlijk ook de naam van Bruno eronder, want het is nog steeds een hele prestatie dat hij de lastige passage over is gestoken. En die passage gaan we nu weer opzoeken op weg naar beneden.

Ontbijten in de zon

De weg naar beneden verloopt zonder problemen. Op dezelfde manier zekeren we Bruno langs de lastige graatpassage. Ook deze keer luistert Bruno weer braaf zodat we hem op de juiste momenten kunnen laten wachten of verplaatsen. Terwijl we afdalen hebben we uitzicht op Rifugio Della Gardetta waar we langzaam aan meer mensen zien die zich buiten gaan klaarmaken voor hun tocht.

Vanaf de pas dalen we verder af richting het dal. De koeien hebben inmiddels een ander deel van de vallei opgezocht zodat we hier niet meer op hoeven te letten. Waar we wel op willen letten zijn de vele bergmarmotten en hermelijntjes die hier in de vroege ochtend zonder enige angst rondlopen. Sylvia kan bijna een lens tegen de neus van een bergmarmot drukken voor ze wegspringen. Bij de hut ontmoeten we wat verbaasde gezichten die zich afvragen waar wij geweest zijn. Als we de top aanwijzen waar we zijn geweest en ze vervolgens Bruno opmerken is de verbazing helemaal aanwezig.

Het zonnetje is inmiddels zover op dat de hut ook in het zonlicht baadt. We zijn nog net op tijd terug om gebruik te kunnen maken van het ontbijt en kunnen dat nuttigen op een van de vele tafels in het zonnetje. Ontbijten op het terras van de hut, dat is wel weer een nieuwe ervaring voor ons. Terwijl de meeste wandelaars om ons heen vertrekken genieten wij van het ontbijt. Na afloop ruimen we onze spullen in de tent op en vertrekken we weer richting het dal. Terwijl we de resterende 800 meter afdalen richting het dal genieten we van het zonnetje dat we al zo vroeg op deze dag hebben mogen verwelkomen!