Wandeling Tour de Rocca la Meja – Een aanrader

Wie aan grote rotsformaties denkt in Italië denkt misschien gelijk aan de Dolomieten. En ik geef je geen ongelijk, de rotsformaties daar zijn prachtig. Maar ook in andere delen van Italië zijn bijzondere uitsteeksels boven het bergachtige landschap te herkennen. Bijvoorbeeld de Rocca la Meja, gelegen in de Valle Maira vallei. Je kan er op klimmen, klauteren, of er een rondje omheen lopen. Omdat wij Bruno bij ons hadden kozen wij voor optie 3.

Parkeren Rocca la Meja

Al een paar weken bevinden we ons in de bergen, eerst in de bovengenoemde prachtige Dolomieten, een huttentocht in Frankrijk en nu is het de beurt om de prachtige Valle Maira te ontdekken. Een rustige vallei die vooral nog bekend is bij de lokale bevolking. Het is er warm, zonnig en het landschap kenmerkt zich over het algemeen door de grote groene hoogtevalleien. Met dus af en toe een uitstekenede rots.

Omdat de vallei afgelegen ligt en nog niet toeristisch is, zijn de wegen ook nog niet optimaal. Maar een vakantiegevoel geeft het wel. De smalle wegen kronkelen door de vallei heen en zijn soms nog breder dan 1,5 auto. We vertrekken  daarom vroeg naar de parkeerplaats zodat we hopelijk nog weinig verkeer tegenkomen. We parkeren bij Grange Selvest onderaan de wandeling. Je hebt in sommige tijden ook de mogelijkheid om hoger op de berg te parkeren, bij colle del Preit, echter is hier maar plek voor maximaal 40 auto’s. Wij kiezen voor de zekerheid van een parkeerplek en komen aan bij een Italiaans sprekend vrouwtje die ons met handen en voeten probeert uit te leggen dat je 10 euro contant moet betalen aan parkeergeld. Gelukkig hebben we dat op zak en even later starten we aan onze wandeling.

Wandelen in rustig berggebied

Het is voor Bruno alweer even geleden dat hij in de bergen was, dus letten we goed op dat we hem niet teveel vermoeien. Hij mag vandaag aan de lijn om zo energie te sparen. De route begint bij een wat breder pad dat rustig aan omhoog gaat, fijn om de benen nog even te laten wennen. Ook is dit deel nog in de schaduw waardoor we nog met vest aan lopen. Al snel komen we echter boven de boomgrens uit en voelen we de zon op ons huid branden. Goed insmeren is hier zeker belangrijk. We zien dat de bordjes ons al snel naar de Rocca la Meja wijzen en we krijgen dus ook al snel zicht op deze bijzondere rots.

Inmiddels worden de paden ook steeds smaller en zien we meer begroeiing over de paden heen. Het is duidelijk dat hier niet veel mensen lopen en ook vandaag zien we aan deze kant van de berg helemaal niemand. We nemen even pauze achter een grote rots omdat daar wat schaduw is. In dit gebied is weinig water te vinden, dus voor Bruno hebben we een extra hoeveelheid drinken meegenomen waar hij gretig gebruik van maakt.

Rots om te klimmen, klauteren en wandelen

Na ongeveer 2,5 uur lopen we aan het eind van de rotsformatie en gaan we de kam over. Wanneer Thomas even besluit met de drone te vliegen loop ik alvast vooruit en valt mijn oog op een prachtige groep steenbokken. Eerst steekt het silhouet sterk af tegen de lucht, later zie ik de grote groep bij elkaar. Een prachtig gezicht! We leggen ze vanaf een veilige afstand vast en even later staan we aan de andere kant van de berg. Al snel zien we dat het hier iets minder afgelegen is. De regio is ook erg populair onder mountainbikers en aan deze kant liggen prachtige mountainbike paden. Die volgen wij niet, maar kiezen het hoger gelegen pad over de puinhelling. Het is voor ons allemaal weer even wennen en ook Bruno loodsen we zo goed mogelijk over het pad heen. Het gaat prima en we zien nu voor het eerst een andere groep wandelaars ons tegemoet komen. Het eerste deel van de wandeling was voornamelijk stijgen, en we hebben nog een klein stukje klimmen te gaan naar de col.

Prachtig mountainbikegebied

Op de colle d’ancoccia zien we ook al wat andere mensen staan, maar eerst moeten we nog een vrij steil pad op om daar te komen. Het pad is gelukkig kort en vormt het geen enkel probleem. Nadat we deze klim hebben gedaan zijn we klaar voor het tweede deel van de wandeling en die kenmerkt zich vooral door vlakke hoogtemeters. Je hebt hier prachtig uitzicht op Valle della Gardetta. Waar het eerste deel van de wandeling liep over smalle paadjes dicht langs een steile rots, het tweede deel is echt anders. Hier zien we deze prachtige velden vol met gras en bredere paden. We laten Bruno even los op de velden en hij geniet van de vrijheid. Hier kunnen we hem goed in de gaten houden. Wanneer het weer wat drukker wordt met mensen mag hij weer aan de lijn en vervolgen we onze weg naar de lunchplek. Een prachtig blauw meer dat de Lago Della Meja heet.

Relaxen bij Lago della Meja

We komen rond 12 uur aan bij het meer en hier is het duidelijk een stuk toeristischer. Dat snappen we wel want het is er prachtig en het water is mooi blauw. Er zitten gezinnen met kinderen, stellen met honden en er komen verschillende wandelaars voorbij. Hier in de buurt vind je ook nog een ander mooi meer, genaamd Lago Nero, waar veel mensen naartoe lopen. Die doen wij vandaag niet omdat dat de wandeling te lang maakt. Wanneer we onze weg vervolgen kijken we nog eens naar de andere kant van de mooie Rocca le Meja. We zien hier ook de route waar je op kan klauteren om op de top te komen. De klauterweg is zonder hond niet moeilijk en het lijkt ons leuk om dit later nog eens te doen.

Na een heerlijke lunch en een frisse duik voor Bruno lopen we het laatste stuk weer naar beneden. Ook hier gaat het pad over wat smallere wegen en dichte begroeiing. Het is fijn dat in dit gebied niet overal toeristen lopen en je soms echt het idee hebt dat je de enige bent in het hele gebied.

Als we na ruim 7 uur weer beneden bij de camper komen zien we dat dat zeker niet het geval is. De parkeerplaats staat inmiddels weer vol met auto’s en campers. Echter is het grootste deel wel met Italiaans kenteken. Wij komen hier nog eens terug, want volgende keer lopen we naar de berghut Della Gardetta om de Punta Eco te beklimmen.