Wandelen door de vallei van Lauterbrunnen

Lauterbrunnen is een van de meest bekende en mooiste valleien van Zwitserland en tegelijkertijd voor iedereen toegankelijk. De vallei, gekenmerkt door vele watervallen en steile, verticale bergwanden aan weerszijden zorgt voor schitterende plaatjes. Tijdens ons verblijf in de Jungfrau Region afgelopen jaar konden we het niet laten om ook hier even een bezoekje te brengen.

Machtige bergwanden

Tijdens de rit ernaartoe rijden we al een klein stuk door het dal. Met de Breithorn op de achtergrond vergapen we ons aan de grootsheid van dit gebied. De vallei is redelijk smal en de wanden zijn zeer steil en hoog. We laten onze auto achter bij de Trümmelbachfälle. Deze bijzondere waterval, met smeltwater van de Mönch en Jungfrau, heeft zich diep uitgesleten in de rotsen. Binnen dit grotachtige stelsel zijn er wandelpaden aangemaakt die je langs verschillende plekken brengen waar het water met veel geweld naar beneden komt storten. Helaas is de waterval niet toegankelijk voor honden en omdat we met Bruno op stap zijn moeten wij deze dus helaas overslaan.

We steken de weg over en komen nu in de vlakke vallei van Lauterbrünnen terecht. We lopen door een mooi grasveldje en voor ons torent de steile oostwand van Winteregg boven ons uit. Deze massieve wand is (ik heb het nagekeken) ruim 600 meter hoog en voelt meteen zeer indrukwekkend! We volgen het rustige brede pad richting het noorden waarover gewandeld en gefietst wordt. Het is juni 2020 en de grenzen zijn net weer open waardoor het nog heerlijk rustig is.

Ter hoogte van de Buchenbachfall slaan we een paadje in dat ons dichter bij de rivier brengt en Bruno de mogelijkheid geeft om wat op te frissen. Terwijl we hier lopen komt langzaam de zuidkant van de Staubbachfall in zicht. Deze waterval vormt het iconische beeld van Lauterbrunnen, maar dan meestal vanuit het noorden gezien. Wij lopen dan ook rustig langs de rivier terwijl we het landschap in ons opnemen.

Het perfecte plaatje van lauterbrunnen

We besluiten om de Staubbachfall nog even te laten voor wat het is en door te lopen naar het dorpje Lauterbrunnen zelf. Hoewel het dorpje niet zo heel veel om het lijf heeft zijn we wel op zoek naar de ‘instafamous’ plek van Lauterbrunnen om een mooie foto te schieten. Het plekje op goed gevoel zoeken lukt nog niet zo echt en voor we het weten lopen we ergens hoog op een wandelpad in een van de achteraf straatjes. Blijkbaar hebben de bewoners in de afgelopen periode de toeristen erg gemist. Door een vriendelijke mevrouw worden we gevraagd waar we naar op zoek zijn en binnen enkele seconden maken we duidelijk wat we zoeken. Na een korte uitleg vervolgen we onze tocht.

Niet veel later komen we dan ook uit bij het plekje dat tegelijkertijd uitzicht biedt op de kerk van Lauterbrunnen, de Staubbachfall en de imposante bergwanden op de achtergrond. Zoals al wel verwacht zijn we hier niet alleen, maar de drukte blijft beperkt tot een ander koppel. Snel maken we hier even wat foto’s en opnames voordat we richting de Staubbachfall lopen. We moeten toegeven dat dit inderdaad wel het perfecte plaatje vormt met een combinatie van een bergdorpje, watervallen, glooiend gras, reusachtige wanden en een met sneeuw bedekte berg in de achtergrond.

Toegegeven, de Staubbachfall is een machtig mooie waterval. En hoewel ik niet zo van drukte hou begrijp ik goed waarom hier elk jaar weer duizenden mensen op af komen. Vandaag is het gelukkig niet al te druk en dat biedt ons de gelegenheid om onder aan de waterval te lunchen. Je kan ook via een special uitgehouwen wandelpad achter de waterval door lopen. Omdat we de Trümmelbachfäll eerder niet konden bezoeken met Bruno besluiten we hier alsnog een poging te wagen. Na een kleine 200 meter stijgen komen we aan bij de laatste trapjes. Deze bestaan uit ijzeren rasters en dat is voor Bruno natuurlijk helemaal niet prettig. Terwijl we achter de waterval doorlopen kijkt hij om zich heen met de vraag: “Wat doe ik hier?”. Ergens kan ik hem wel begrijpen want hoewel het vanaf beneden altijd leuk lijkt om achter een waterval door te lopen kom je er later vaak achter dat je eigenlijk helemaal niks ziet en vooral nat wordt. Deze is echter ook weer afgevinkt en we dalen weer snel af naar beneden.

Van boven!

De terugweg richting de auto loopt over hetzelfde brede (autoloze) pad waarop we ook zijn gekomen. Omdat we een stuk langs de rivier hebben gelopen geeft het eerste stuk vanaf Lauterbrunnen nog een ander zicht. De rest van de tocht lijkt daarom niet meer zo spannend, maar niets is minder waar.

Ter hoogte van de steile bergwand wordt het drukker en zien we ook meer en meer mensen omhoog kijken. Heel even horen we gekraak boven ons. Het duurt even, maar dan beseffen we ons dat er meerdere basejumpers naar beneden springen van deze megawand. Om precies te zijn springen ze met een wingsuit naar beneden om vervolgens verderop in de vallei de parachute uit te klappen. Daarna landen ze in het mooie grasveldje wat we eerder nog overstaken.

Het zijn er een flink aantal en we blijven staan kijken terwijl er zo’n 9 à 10 basejumpers hun leven wagen in verschillende groepjes. Sommige landingen lijken net goed te gaan zo vlak boven de grond al hoop ik dat ze iets meer controle hebben dan het op het eerste gezicht lijkt. Wij houden graag van avontuur, maar dit lijkt toch echt gekkenwerk (en stiekem ook zeer spectaculair om te zien). Nadat het rustiger wordt met springen durven we weer het grasveldje over te steken en lopen we terug richting onze auto. Hoewel de wandeling door Lauterbrünnen uiterst eenvoudig en kort is, blijkt maar weer dat er genoeg valt te beleven hier in de Zwitserse bergen!