Solo huttentocht door de vanoise – deel 2

Alleen op pad in de bergen, het leek me wel wat. Een klein zaadje groeide uit tot een idee en waar ik eerst dacht 2 of 3 dagen op pad te gaan, werden dat er uiteindelijk 6. In 3 verschillende blogs neem ik je mee met mijn ervaringen van deze reis. Wat er door mijn hoofd ging en hoe ik het heb beleefd. In deze blog dag 3. Een lange en vooral uitdagende dag waarbij ik echt buiten mijn comfortzone heb gelopen. Omdat over deze dag zoveel te vertellen is krijgt hij een hele eigen blog!

Een frisse start - van Roc de La Peche naar Refuge du saut

Na een natte en regenachtige dag sloot ik de 2^e dag af in een heerlijke hut, namelijk Roc de la Peche. De meest luxe hut die ik zou tegenkomen met zelfs een warme douche in de kamer die ik deelde met een 48 jarige gepensioneerde man uit Canada en een jonge kerel uit Parijs. Na weer een goede nachtrust stond ik de volgende ochtend rond half 7 uur op omdat dag 3 mijn langste dag zou zijn. De route is zo’n 1200 hoogtemeter en 14 kilometer en loopt over verschillende passen. Deze dag is minder regenachtig en voornamelijk droog en dat vind ik op zo’n lange dag erg prettig.

Wanneer ik in de ochtend vertrek voel ik de heerlijke frisse berglucht al op mijn gezicht. Ik merk dat ik goed gegeten heb gisteren want mijn benen voelen sterk en ik loop snel. Omdat ik gisteren in 5 uur tijd ongeveer 5 minuten pauze heb gehouden spreek ik met mezelf af vandaag meer te rusten. Elke 4 kilometer even pauze, dat betekent 3 keer rusten in totaal.

Col du Mone en Petit Mont Blanc

De eerste col die ik over ga ik de Col du Mone. Eigenlijk wilde ik gisteren een extra topje beklimmen maar vanwege het slechte weer, sneeuw en 0 oriëntatiepunten had ik deze overgeslagen. Naast Col du Mone ligt ook een topje, de petit Mont Blanc. Ik gok dat het nog zo’n 150 meter extra stijgen is en omdat ik me zo goed voel ga ik er nog even op. Nog geen 20 minuten later sta ik boven, toch maar mooi meegepakt! Net onder de col had ik al gepauzeerd dus nu ga ik snel maar weer door. Het begint ook langzaamaan te miezeren en ik heb nog een flink stuk te gaan. Over fijne bergpaden loop ik weer een stuk naar beneden. Het is prima wandelen hier en binnen no time kan ik weer omhoog. Op naar Lac du Rateau.

Het is vandaag rustig onderweg, ik kom niet zoveel mensen tegen en onderweg naar het meer worden dat er ook steeds minder. Ik zie op een gegeven moment een groepje voor me die een vishengel meedraagt en later blijkt ook wel waarom. In dit meer zie ik een prachtige forel zwemmen. Het is helder, maar tegelijkertijd ook ijskoud! Dit meer is omgeven door rotsen die hoog boven het water uitstijgen en dat maakt me ook een beetje aan het twijfelen waar ik nu de volgende pas over moet.

Gelukkig heb ik de route al in mijn Garmin horloge staan en weet ik welke richting ik op moet. En het wordt al snel duidelijk, ik moet de puinhelling over! Zover ik weet is er niemand die vandaag dezelfde route loopt als ik. Daarnaast zijn puinhellingen niet mijn favoriet dus ik let extra op of ik goed ga.

Geen tijd voor angst

De puinhelling begint nog met een prettig pad. Ik heb al snel door dat ik oranje stippen moet volgen voor de route, maar ze lijken niet altijd even goed zichtbaar. Al snel loop ik verkeerd op de puinhelling. Maar door een snelle blik om me heen kan ik het juiste pad ook net zo snel weer terug vinden. Na de eerste klim kom ik weer op een redelijk normaal pad uit en daarbij zie ik gelijk dat ik nog een flink stuk moet lopen en klimmen. Ik zie de col in de verte voor me uit, bijna kaarsrecht omhoog. Met moeite bespeur ik er een pad op, maar er is in ieder geval een mogelijkheid. Hoe dichter ik bij de col kom hoe schaarser de oranje stippen. En dan pats, boem niets meer!

Ik eindig onder aan een sneeuwveld waar de voetstappen door de vele regen zijn weggespoeld. Dit sneeuwveld wordt omringd door puinhelling zonder pad en waar de stenen zo los liggen dat met één verkeerde beweging alles naar beneden rolt. De oranje stippen zijn weg, het pad is weg en de enige aanleiding is een steil pad zo’n 300 meter vooruit en ik denk 50 meter omhoog. Omlopen is niet echt een optie, ik zal hier echt langs moeten. Een kort moment twijfel ik, wat is wijsheid: over de sneeuw mijn weg zoeken waarbij ik niet zie wat er onder ligt (waarschijnlijk puin), of over de losse puinhelling waarbij ik zie waar ik loop maar echt heel voorzichtig moet zijn.

Ondanks dat ik me op een puinhelling net zo voel als een hert op glad ijs kies is hier wel voor. De drang om te kunnen zien waar ik loop wint het. Stap voor stap vind ik mijn weg naar de plek waar ik weer een pad zie. Als ik val dan lig ik beneden op de sneeuw maar het is geen gigantische afgrond. Dat stelt me wel enigszins gerust. Vroeger zou ik hier waarschijnlijk bevriezen of met angstige bibberbenen overheen lopen. Maar daar is geen tijd en ruimte voor. Bang worden heeft nu echt totaal geen zin en ik moet gewoon mijn focus houden. Beetje bij beetje kom ik hoger en het laatste stukje moet ik alsnog langs sneeuw, die gelukkig stevig is. Een paar stappen nog en dan kom ik op het steile pad. Maar tijd voor rust is niet mogelijk want zodra ik stil sta glijd ik gewoon weer naar beneden. Doorklimmen it is! Na nog zo’n 50 hoogtemeters sta ik hijgend op de col en sterk hopend op een goed aangegeven pad.

En nog een keer..

Even lijkt het goed te gaan, ik zie weer oranje stippen (al is het aan de achterkant van stenen) en een soort van pad. Maar nog geen 100 meter later kom ik weer voor een zelfde dilemma. Puinhelling links en rechts en een sneeuwveld van honderden meters in het midden. Ik denk toch dat ik een spoor van voetstappen zie verder in de sneeuw. Net hiervoor voelde ik dat de sneeuw goed genoeg was om op te lopen dus ik waag het erop. Gelukkig blijkt dit de goede keuze want soms steekt er een rots boven de sneeuw uit met een oranje stip. Stampen, glijden en door de sneeuw zakken is wat ik de komende meters doe tot de sneeuw overgaat in grote rotsblokken. Nogmaals ben ik dankbaar voor die flinke maaltijden van gisteren, want mijn lichaam heeft het nodig.

Klauterend ga ik elke keer weer op zoek naar de volgende oranje stip die dus alleen maar de weg aangeeft als je de andere kant op zou lopen. Wonder boven wonder klim ik maar 1 keer verkeerd. Na een flinke vertraging kom ik uit op een grasveld met een klein uitgesleten pad. Ik denk dat ik nog niet eerder zo blij was om een pad te zien!

Overnachten bij refuge du saut

Ik heb nu nog zo’n 3 kilometer te gaan en 500 hoogtemeters naar beneden maar dat maakt niet uit. Ik zie de hut al van veraf liggen. Onderweg omhoog kom ik nog een groepje mensen tegen dat me de weg vraagt en de richting op wil waar ik net vandaan kom. Als ik aangeef dat de route vrij steil is, klauterwerk nodig heeft en er nog flink wat sneeuw ligt besluiten ze toch maar een stuk om te lopen. Misschien was dat voor mij ook veiliger, maar dit was in ieder geval wel een avontuur!

Na een klein uurtje lopen komt de hut in beeld en wordt ik getrakteerd op een groep gemzen die rond de hut dwaalt. Ik trakteer mezelf ook, maar dan op taart! Dat heb ik wel verdiend vandaag.

Wanneer ik mijn kamer in kom zie ik dat ik deze deel met een wandelgids die de route die morgen op de planning staat al heeft gelopen. De route van morgen heb ik goed voorbereid en ik had online al gezien dat ook hier het pad lastig te vinden is. Dus ik vraag voor de zekerheid na hoe de weg is. Zij zegt dat de route “oke” is en dat de route soms lastig te vinden is. Een klein beetje spannend vind ik het dus wel. Tijdens het eten doe ik weer hetzelfde trucje, ik ga op zoek naar mensen die dezelfde kant op gaan als ik morgen. Gelukkig vind ik een groep van 3 mannen en als ik vroeg genoeg vertrekt weet ik dat er altijd mensen achter mij aan komen. Na weer een heerlijke en grote maaltijd ga ik op tijd naar bed zodat ik goed kan uitrusten. Morgen wordt het prachtig weer en de route is ook een stuk korter dus ik heb alle tijd om de weg te vinden!