Solo huttentocht door de vanoise – deel 1

Alleen op pad in de bergen, het leek me wel wat. Een klein zaadje groeide uit tot een idee en waar ik eerst dacht 2 of 3 dagen op pad te gaan, werden dat er uiteindelijk 6. In 3 verschillende blogs neem ik je mee met mijn ervaringen van deze reis. Wat er door mijn hoofd ging en hoe ik het heb beleefd. In deze blog de eerste 2 dagen.

Naar de bergen met de trein

Het plan was dat Thomas mij zou afzetten in Frankrijk. We hadden daarvoor een multipitch klimcursus in de dolomieten staan en het was makkelijker om dan in 1 keer door te rijden naar Frankijk. Helaas moesten we de cursus wat eerder afbreken door een begrafenis en ging ook het plan om met de camper naar Frankrijk te gaan niet door. Last minute bekeek ik de verschillende opties en ik kwam uit op een reis met de trein. Zondag ochtend vroeg zette Thomas mij af in Antwerpen en via Parijs reed ik naar Modane. Nog even de taxi naar Aussois en voor het avondeten zat ik al midden tussen de bergen. Het was even een switch in mijn hoofd, want reizen met de trein is nogal wat nieuws en al helemaal in mijn eentje. Maar achteraf gezien was dit heel goed te doen en zou ik zeker nog een keer met de trein naar de bergen gaan.

Op zondagavond kwam ik aan en op dinsdag start mijn tocht. Dus ik heb maandag nog even de tijd om alles voor te bereiden en wat boodschappen te halen. Mijn tocht start vanuit Assois, een klein bergdorpje dat altijd in de zon schijnt te liggen. En ook vandaag heb ik geluk want het is heerlijk zonnig. Deze rustdag vooraf gebruik ik om alvast wat booschappen te halen en verder loop ik nog een stukje de bossen in om bij een riviertje te lezen. Het is gek om hier alleen te zijn en ik moet nog even mijn draai vinden en ontstressen. Ik heb niet veel te doen en ook niet veel bij me, alles wat ik in de trein mee kon nemen moet namelijk de komende dagen op mijn rug en ik besloot ook nog eens om lichtgewicht op reis te gaan. Maar dat geeft me wel mooi de tijd om de kaart alvast goed te bestuderen.

Start huttentocht in Aussois

Op maandag ochtend word ik om 7 uur wakker, prima tijd om op te staan en ik wil rond 8 uur aan het lopen zijn. Ik had de dag ervoor al een goede bakker gespot dus is het tijd voor een ontbijtje buiten op de stoep. Als ik deze op heb is het tijd om richting de bergkam te vertrekken. Nu is de tocht echt begonnen en ben ik op mezelf aangewezen. Gelukkig kan Thomas mij  vanuit huis goed volgen door de Garmin Inreach, dat voelt toch een stukje veiliger. Vandaag loopt het pad bijna alleen maar omhoog, een kleine 1200 meter. Een kilometer verderop loopt een kabelbaan dezelfde kant op. Dat voelt toch altijd een beetje gek, maar ik wil zo veel mogelijk zelf lopen. Zodra ik tussen de bomen ben zie ik hem toch niet meer. Het pad begint breed en niet echt steil dus de hoogtemeters gaan ook langzamer dan ik gewend ben. Ook moet ik nog even wennen aan mijn rugzak.

Ik loop vrijwel helemaal alleen de eerste 500 hoogtemeters, alleen een verdwaalde hond komt polshoogte nemen van mijn aanwezigheid. Na een tijdje kom ik op een meer gebruikt pad en kom ik af en toe mensen tegen. Niet gek ook want het pad loopt naar 2 grote stuwmeren die toeristen aantrekken. Na een paar uur lopen kom ik aan bij de eerste en trakteer ik mezelf op de twix die ik nog snel bij de supermarkt had meegenomen. Vanaf hier begint het echt smalle en steile bergpad. Hoewel ik tussen het eerste en tweede stuwmeer nog gewoon auto’s tegenkom geniet ik wel van het gevoel helemaal weg te zijn in de bergen. De auto’s laat ik snel achter me en ik loop even later hoog boven het tweede stuwmeer uit. Al bijna 1000 hoogtemeters zitten er op en ik merk dat die laatste 200 meter wat meer moeite kosten. Gelukkig is het nog steeds erg vroeg en heb ik alle tijd om bij de hut aan te komen. Niet veel later zie ik hem ook verschijnen. Refuge Dent Parachee is een van de verschillende berghutten die in dit gebied staan. Via de website van de Vanoise kan je alle verschillende hutten vinden en zo je hut uitkiezen. Deze hut staat op mijn plan en nadat ik nog van dichtbij speelse marmotten heb gespot is het tijd om het laatste stuk omhoog te lopen. Ik ben de eerste die zich aanmeld dus nog alle tijd om lekker te relaxen en te genieten van een goede pannenkoek.

Overnachten bij Refuge Dent Parrachee

Nadat de hut is klaargemaakt wordt ik naar mijn kamer gewezen. De gidsenkamer is vandaag voor mij. Eigenlijk zou ik er helemaal alleen slapen, maar later komt er nog een Australische vrouw die het toch te koud vond voor haar tentje. Het is in ieder geval gezellig om even een praatje te maken.

Omdat het vrij koud is buiten kruip ik snel naar binnen en lees ik nog wat in de eetzaal. Daar komen ook andere Nederlanders en ik merk dat ik het nog wel gezellig vind om wat gesprekken aan te gaan na een dag alleen op pad te zijn geweest. Tijdens het eten schuiven we aan bij een groep Fransen en het is al snel een rumoerige groep. Ik houd er van.

Een volle dag in de regen

Waar ik wat minder gerust op ben is de volgende dag. De voorspellingen geven heel de dag regen aan en er blijkt een vrij steile passage in te zitten. Gelukkig vind ik anderen die dezelfde kant op gaan en ik spreek af dat we samen tot aan die passage lopen. Met een gerustgesteld gemoed duik ik rond half 10 het bed in, morgen staat de wekker om 6 uur dus tijd om te gaan slapen.

Wanneer de wekker gaat pak ik zo stil mogelijk mijn spullen. Mijn tas had ik al zo goed als klaar gezet dus ik ben binnen no-time klaar. Een kleine inschattingsfout want om 8 over 6 zit ik al in de ontbijtzaal. In het donker en helemaal alleen. Het ontbijt begint namelijk pas om half 7. Ik zoek alvast maar de huttenwaard om af te rekenen, dan is dat maar gedaan.

Na het (vrij karige) ontbijt, droog brood en kleffe croissants zullen nooit mijn favoriet worden, pak ik mijn spullen om te vertrekken. Ondanks dat ik had afgesproken met anderen te gaan wil ik eigenlijk al op pad. Het is nu namelijk nog redelijk droog en ik wil zo snel mogelijk de steile pas over zijn. Gelukkig vinden ze dat prima en ik vertrekt als een van de eersten uit de hut. Het eerste uur komen er enkel wat spatjes regen uit de lucht vallen en loop ik nog gewoon in mijn vestje naar de eerste pas. Maar het weer wordt wel steeds een beetje slechter. Net achter mij vertrokken nog twee meiden. Ze lopen net iets sneller dan ik waardoor ze op de overgang voor mij lopen. Eigenlijk is dat wel prettig want het is een beetje zoeken naar de weg tussen alle stromende watertjes, stenen en af en toe een markering. Het laatste deel naar de pas is helemaal zoeken, maar gelukkig zie ik nog een felle gele jas van een van de meiden links van me.

Uitrusten met een veggie burger

Het begint steeds meer te regenen en ook de wind trekt aan. De passage verandert van steen naar sneeuw en ik ben blij dat ik bijna boven ben. Nog een kleine 50 meter klimmen en ik sta op de pasovergang. Je kan hier nog een kleine top op lopen, maar ik zou niet weten waar hij is. Meer dan 100 meter zicht heb ik momenteel namelijk niet. Wel een verwaaid hoofd en een nat pak. Omdat ik inmiddels bijna 700 meter aan een ruk heb gestegen zonder pauze wil ik wel even wat eten. Een snelle reep en toch maar mijn regenbroek aan. Ik moet nog 1200 meter naar beneden en het lijkt niet open te trekken. Ik zoek een steen waarbij ik enigszins beschut sta en mijn regenbroek ook aan kan trekken. Hup een reepje eten en weer naar beneden. Hoewel ik het pad omhoog toch niet heel steil vond, is dat naar benden wel een beetje. Er ligt veel gruis dus ik loop voorzichtig de eerste meters naar beneden. Gelukkig wordt het pad steeds beter en loop ik steeds gemakkelijker. Dat geldt echter niet voor alle mensen die ik tegenkom. Er zijn nog veel mensen die, gehuld in poncho en gigantische rugzakken, omhoog lopen. Ik heb met ze te doen.

Voor mij wordt het steeds comfortabeler. Ik wen aan de regen en kan genieten van de fantastische omgeving om me heen. Zelfs in dit weer vind ik het magisch mooi. De hut Roc de la Peche zie ik vanaf 2 kilometer verte al liggen en ik kan bijna de lekkere warme chocomel ruiken. Het laatste stuk is vlak en lang en ik vlieg er bijna overheen. Na een kleine 5 uur lopen kom ik druipend de hut binnen. Die warme chocomel en een heerlijke veggie burger staan binnen no-time voor mijn neus. Een mooie dag die ik niet snel vergeet.