Sneeuwschoenwandelen naar forats de toro

In het voorjaar vind je in de Pyreneeën nog op veel plekken sneeuw. Ideaal om nog wat laatste sneeuwschoenwandelingen te doen, al is het ook wel opletten met de hoge temperaturen. Op zoek naar nog een laatste tocht om te kunnen sneeuwschoenwandelen bezoeken we het Nationaal Park de Natural Posets Maleta. Een ideale plek om in de buurt van de Aneto, de hoogste berg van de Pyreneeën, op verkenning te gaan en te genieten van de natuur in het voorjaar. Ondanks dat we vooraf nog niet weten hoe de route zal verlopen wordt het uiteindelijk een tocht waarin we sneeuwschoenwandelen naar Forats de Toro.

Parkeren bij Llanos del Hospital

Het is vandaag Eerste Paasdag, maar dat weerhoud de Spanjaarden (en ons) er niet van om de bergen in te trekken. We rijden de vallei van Benasque in en hopen onze camper zo ver mogelijk neer te kunnen zetten om zo snel mogelijk bij de sneeuw te zijn. Dat lukt tegelijkertijd niet en toch weer wel. We kunnen namelijk niet verder met de camper omdat er een grote berg sneeuw op de weg ligt. Toch betekent parkeren op onze huidige plek dat we nog wel een heel stuk moeten lopen voordat we zelf bij de sneeuw zijn.

We hebben de camper geparkeerd op de weg boven het Llanos del Hospital. Vanaf daar dalen we af in een groene vallei met de sneeuwschoen op onze rug gebonden. We volgen de Río Ésera terwijl we verder het dal in lopen. Her en der passeren we wat riviertjes via stenen of bruggetjes. We hebben onze camper ongeveer een parkeerplaats eerder neer moeten zetten dan gepland en dat betekent dat we nog zo’n 4 kilometer moeten lopen.

Met een strak tempo beklimmen we het eerste heuveltje waar wel sneeuw ligt, maar niet genoeg om sneeuwschoenen aan te trekken. We volgen de route die door het midden van het dal door de bomen loopt en nagenoeg sneeuwvrij is. Rechts van ons zien we af en toe dat de verharde weg wel vol met sneeuw ligt en door toerskiërs wordt gebruikt. Nadat we het meer met de naam Ibones de plan d’Están de Alto zijn gepasseerd komen we echter steeds meer sneeuw tegen en zodra we bij onze geplande parkeerplaats zijn is het dan ook echt tijd om de sneeuwschoenen aan te trekken.

Klimmen naar Refugio de la Renclusa

Nadat we onszelf voorzien hebben van sneeuwschoenen en een lawinepieper vetten we Bruno nog even in en beginnen we aan onze klim naar de Refugio de La Renclusa. Op deze helling ligt er meer dan voldoende sneeuw en al zigzaggend sneeuwschoenwandelen we onze weg naar boven. De helling is vrij steil en we krijgen het dan ook al snel warm.

Achter ons volgen nog wat toerskiërs en voor ons dalen een aantal alpinisten af. Het is niet druk, maar wel fijn dat we af en toe anderen tegenkomen en het sterkt ons in het vertrouwen dat de helling voor ons relatief veilig is om te beklimmen. Het laatste deel naar de hut is echter weer behoorlijk steil en vraagt een hoop van onze benen die nog niet helemaal fit zijn zo vroeg in het jaar.

Wanneer we op de hoogte van de hut zijn klimmen we iets verder naar een heuveltje om te genieten van de zon en het uitzicht. Omdat we redelijk vroeg zijn bekijken we ook wat vanaf hier het vervolgplan is. Met sneeuwschoenwandelen hebben we geleerd veel opties open te houden en weinig concrete plannen te maken om zoveel mogelijk op de omstandigheden in te kunnen spelen. We besluiten dan ook niet de nog steilere hellingen richting de Glacier de la Maladeta op te zoeken, maar om via de Coll de la Renclusa over te steken en het Forats de Toro op te zoeken. 

Over Coll de la Renclusa naar Forats de Toro

En dus beginnen we aan onze laatste klim richting de col. Zodra we op de helling staan merken we dat deze ook vrij steil is en zijn we vooral blij dat we de route richting de Maladeta gletsjer niet hebben gekozen. Met voldoende afstand en kleine zigzagbewegingen sneeuwschoenwandelen we zoveel mogelijk aan een kant van de helling en proberen we de risico’s te minimaliseren. Na zo’n honderd meter wordt het terrein weer iets vlakker en iets beter begaanbaar. Niet veel later staan we ineens op de col en is er niemand meer in de verte te bekennen. We hebben dit heerlijke gebied even voor ons alleen.

Op de col nemen we een kleine pauze en genieten we van het nieuwe uitzicht op Forats de Toro. In de verte kunnen we het gebied zien waar we naartoe willen. Het is niet echt een meertje, maar meer een delta van rivieren die nu volledig in de sneeuw ligt. Het mooie van deze periode is ook dat niet alles sneeuw is. Her en der is er ook steeds meer water zichtbaar dat is een mooie combinatie. Het is ook een extra aandachtspunt omdat we niet door de sneeuw willen zakken in de buurt van een rivier.

We dalen af richting de Forats de Toro en zoeken onze weg over de minst steile punten. De sneeuw wordt nu door de zon al een stuk zachter en vooral Bruno merkt dat. Het zakt sneller weg en wanneer hij te dicht langs een rots loopt zakt hij ineens door het hele sneeuwlak. We helpen Bruno weer om uit de 40cm diepe kuil te klimmen en lopen nu nog iets verder van de rotsen vandaan. Ook met sneeuwschoenwandelen blijft het voor ons een uitdaging om niet te ver weg te zakken. Na heel wat spoorzoeken zijn we uit de risicovolle zone en pauzeren we voor een heerlijke lunch met uitzicht over de delta.

Pasen in de Pyreneeën

Omdat het vandaag Pasen is nemen we ook wat extra tijd voor feestelijkheden. Tijdens de lunch eten we vaak een gekookt eitje en ik heb er deze keer voor gezorgd dat de eitjes beschilderd zijn. Vroeger mochten we altijd eitjes zoeken die verstopt waren en het leek me leuk om deze traditie maar eens nieuwe leven in te blazen tijdens het sneeuwschoenwandelen. De eieren verstop ik samen met de lawinepieper in de sneeuw en het is nu de taak van Sylvia om deze te vinden. Het zorgt voor een hoop lol en is tegelijkertijd een (redelijk) goede oefening om de lawinepapier weer eens te testen.

Na de lunch staan we voor een dilemma. Normaal gesproken kun je in de zomer de rivier makkelijk oversteken om het pad richting het dal te komen. Nu in de winter is dat eigenlijk niet mogelijk en betekent dat een heel stuk omlopen langs de delta. Daar hebben we eigenlijk geen zin in en we besluiten toch een poging te wagen om de rivier over te steken. Iets verderop denken we een betere plek te hebben gevonden maar wanneer we daar zijn lijkt het water ook nog te diep. Sylvia waagt een poging maar eindigt al snel met natte voeten. Ze loopt toch maar door en ik volg. Ook ik heb al snel natte voeten. Wanneer we aan de overkant van de rivier staan zijn allebei onze voeten nat en hebben we nog even een verplichte opdroogpauze. Die duurt misschien wel even lang als de wandeling rondom de delta zou zijn want het zonnetje is heerlijk en van het uitzicht krijgen we ook geen genoeg. Zodra onze sokken iets droger zijn besluiten we toch maar terug te gaan. We moeten de 4 kilometer die we in het begin extra hebben gedaan nu namelijk ook weer doen. Door het dal dalen we af en lopen we nog geruime tijd op sneeuwschoenen. Zodra de sneeuw ophoudt doen we ze weer uit en versnellen we onze pas weer richting de camper. Achter ons verdwijnen de sneeuwvelden terwijl wij elkaar nog maar eens vertellen hoe fijn deze sneeuwschoenwandeling was en wat een goede invulling van Pasen in de Pyreneeën dit was.

Sylvia waagt een poging om de rivier over te steken, maar heeft al snel natte voeten. Ik volg en heb ook snel natte voeten. Daarna volgt een verplichte opdroogpauze.