Sneeuwschoenwandelen in Oostenrijk – Arthur von Schmid Haus

Sneeuwschoenwandelen in Oostenrijk staat gelijk aan wandelen door het winterwonderland. En dat was een wens die we al een tijdje hadden. Na onze eerste kennismaking met sneeuwschoenwandelen in Zweden zagen we het wel zitten om dit ook te proberen in de Alpen. Een klein detail, in de Alpen heb je te maken met wat extra gevaren zoals Lawines. Gelukkig hoefden we niet met zijn tweeën op stap maar gingen we gezellig met Bart en Sietske de omgeving van Mallnitz verkennen op onze grote stappers.

De eerste dag van ons flitsbezoek aan Oostenrijk stond nog vooral in het teken van oefenen met lawinepiepers, onderzoek doen naar de verschillende sneeuwomstandigheden en de verschillende gevaren leren herkennen. En waar het gisteren nog volop sneeuwde is de weersverwachting totaal anders. Een zeer koude gevoelstemperatuur (-12 in het dal), maar wel een strakblauwe lucht en een fijne zon boven de bergen.

Vertrekken vanaf het dal vlakbij Mallnitz

We vertrekken rond 9 uur in de ochtend en nadat we weer even onze lawinecheck hebben gedaan kunnen we op pad. We komen al vrijwel gelijk bij de plek waar we onze sneeuwschoenen aan moeten gaan trekken. Niet overal in het dal ligt evenveel sneeuw en het is ook vandaag de vraag of we volledig op sneeuwschoenen zullen lopen of soms nog eens moeten wisselen. Nu gaat het wandelen op sneeuwschoenen altijd al trager dan normaal, het wisselen van en naar sneeuwschoenen helpt ook niet echt mee. Gelukkig kunnen we het eerste deel bijna volledig op sneeuwschoenen blijven lopen.

Speuren en sporen op sneeuwschoenen

Het eerste deel kenmerkt zich ook door een breed pad dat langzaam omhoog gaat. Hoewel er op het pad wat sneeuw ligt, kiezen wij er toch voor om naast het pad te lopen. De sneeuw is zachter en dieper waardoor wij ons beter kunnen verplaatsen. Nadat we ongeveer 1,5 uur op weg zijn komen we een huisje tegen waar we even kort pauzeren. In de zomer is het hier vast heel druk met mensen en wandelaars, maar vandaag is dat zeker niet het geval. Nadat we wat lekkers hebben gegeten begint eigenlijk pas het echte klimmen. Ik kies ervoor om voorop te gaan lopen want ik wil zo veel mogelijk ervaring opdoen en leren hoe je in de sneeuw de juiste weg vindt. Ook komt daar af en toe wat licht spoorwerk aan te pas.

We zigzaggen door de bomen heen en houden afstand in verband met lawinegevaar. Hierdoor is het soms wat lastiger om te overleggen en ben ik toch echt degene die de route beslist. Een klein gelukje is dat er ook een toerskiër is langs geweest waarvan je de sporen nog lichtjes kunt zien.

Het plezeier van sneeuwschoenwandelen

Wanneer de boomgrens ophoudt moeten we nog een klein stukje stijgen voordat de eerste klim er op zit. Hoewel je het idee hebt dat je vrij snel gaat, is het tempo toch echt wel de helft van wat het in de zomer is. Gelukkig hebben we de tijd en zijn het totaal aantal hoogtemeters ook zeker minder dan wat we in de zomer lopen. Wanneer we uitkomen aan de bovenkant van de eerste klim ligt er een prachtige, witte, onbelopen vallei voor ons. Helemaal bedekt met een prachtig wit pak sneeuw. Het uitzicht hier is fantastisch en de zon begint zich ook langzaam te laten zien. Dat is zeker geen straf, want de gevoelstemperatuur is inderdaad erg laag. En hoewel ik niet zo snel last heb van koude handen en voeten weet ik dat anderen hier inmiddels wel last van hebben.

We wandelen verder door de vallei heen en kunnen het uiteraard niet laten om nog wat mooie beelden te schieten. Al is fotograferen en video’s maken met deze kou een uitdaging. Handschoenen uit is niet echt prettig, maar met handschoenen aan zijn de knopjes lastig te vinden. Ik kies toch maar voor handschoenen uit en die keuze resulteert erin dat toch ik ook echt moet geloven aan ijskoude handen voor het komende half uur.

Zelf je sneeuwschoenroute bepalen

Waar je in de zomer nog te maken hebt met geprepareerde paden, wegwijzers en .GPX bestanden is dat in de winter toch wat lastiger. Wanneer je gaat sneeuwschoenwandelen in Oostenrijk of in een ander Alpenland moet je met extra zaken rekening houden. Het kan zijn dat juist op die paden het gevaar voor lawine groter is, dat de hellingshoek niet ideaal is of dat er simpelweg niet genoeg sneeuw ligt. Het voor- en nadeel is daarom dat je volledig je eigen route kunt bepalen. Het voordeel omdat je eigenlijk helemaal vrij bent in de keuze die je maakt. Het nadeel is dat je wel de juiste keuze moet maken en een fout altijd op de loer ligt. Zo merkte ik ook terwijl ik aan het sporen was dat ik een te steile hellingshoek te pakken had en dat ik terug moest zien te komen. Het is dus echt extra goed opletten en vooraf bepalen waar je gaat lopen, zodat je zeker weet dat je een veilige weg bewandeld.

In de winter naar het Arthur von Schmid Haus

Nadat we de vallei hebben overgestoken komt de tweede klim. Inmiddels gaan Sietske en Thomas voorop en loop ik met Bart achterop. Het speuren en sporen heeft toch wel wat energie gekost, en daarnaast merk ik echt dat ik in mijn winterconditie ben. (lees een chique excuus voor de tijd die ik in de winter teveel heb gewerkt en te weinig heb gesport). En mijn benen beginnen dat toch wel te voelen. Gelukkig is het nog maar zon 100 meter tot aan de hut en gaat het op een rustig tempo prima verder.

Een stukje dextro helpt ook gelijk en ik loop vrolijk het laatste stuk omhoog. Zodra we er zijn zie ik wederom een prachtig uitzicht. Ook dit dal ligt helemaal vol met sneeuw en de hut ligt er maar verlaten bij. Het geeft een bijzonder aangezicht. Wetende dat hier in de zomer volop mensen zijn, en nu zijn we helemaal alleen. Van het meer is weinig te herkennen, behalve een klein verschil in het aanzicht van de sneeuw. Rondom de hut zijn volgens Sietske en Bart ook tal van klimmogelijkheden, maar ook daar is vandaag natuurlijk weinig van te zien. Al steken de rotsen prachtig boven de sneeuw uit. Misschien moeten we hier in de zomer toch nog maar eens terugkomen.

Dalen op sneeuwschoenen, snel weer beneden!

Bij de hut eten we onze meegebrachte lunch en warmen sommige hun handen en voeten weer op. De hut ligt heerlijk in de zon en je merkt eigenlijk weinig van die extreme kou waar we 1,5 uur geleden mee te maken hadden. We nemen dus ook tijd om hier even van te genieten. Om 2 uur is het weer tijd om naar beneden te gaan. We lopen nog even naar het uitzichtpuntje voordat de afdaling begint. Gisteren merkte ik al met de afdaling dat je gewoon maar een stuk moet glijden en ook vandaag is dat het thema. Al vind ik sommige steile stukken nog wat spannend, al snel krijg ik er de vaart in. We lopen relaxed en gezellig kletsend weer naar beneden. De grootste inspanning is geleverd en we mogen nu genieten van deze heerlijke rustgevende wandeling.

Terwijl de zon inmiddels heel het dal verwarmt en ons vrolijk stemt, heeft het ook zijn impact op de sneeuw. Die wordt namelijk zachter en papperiger. Het is op het einde daarom extra goed opletten geblazen. De sneeuw glijdt steeds beter en we houden wederom wat extra afstand zodat we niet bij elkaar in de nek glijden. Ook hier krijg ik een soort techniek onder de knie waardoor ik altijd gecontroleerd kan glijden. Althans bijna altijd, want ik krijg het toch voor elkaar om nog een keer onderuit te gaan. Gelukkig ook hier in de zachte sneeuw.

Het laatste stuk loopt weer over de bredere weg terug naar de auto. Pas als we bijna bij de auto zijn zien we weer andere mensen. In bijna 8 uur tijd hebben we verder helemaal niemand gezien. Het wandelen in de winter heeft mijn hart wel gestolen. Ik ben alweer aan het plannen waar de volgende tocht naartoe zal gaan!