Overnachten in een tent bij Rifugio della Gardetta

Overnachten in een tent in de bergen is een van de mooiste manieren om de bergen te beleven. In de ochtend opstaan en de toppen rondom je langzaam verlicht te zien worden is simpelweg een prachtige ervaring. Niet elke plek is even geschikt voor een tentje en het dragen van een tent (met bijbehorende uitrusting) betekent ook altijd een hoop extra gewicht. Bij Rifugio della Gardetta is dit geen probleem. Deze hut, gelegen in het prachtige Valle della Gardetta, heeft namelijk standaard een aantal tenten staan waar je kunt overnachten met een prachtig uitzicht. Tijdens onze wandeltochten door Valle Maira kwamen we uit bij deze karakteristieke hut en beleefden we een mooie (en korte) nacht in een tent met alle gemakken van een hut.

naar rifugio della gardetta

We beginnen onze tocht op een plek waar we al eerder gestart zijn, toen voor de Tour de Rocca la Meja. Deze keer zijn we echter niet van plan om dezelfde dag terug te keren, want we zullen gaan overnachten bij Rifugio Della Gardetta. Met we bedoel ik Sylvia, mijzelf en Bruno. Omdat we van het huttenleven houden zoeken we elk jaar meerdere hutten op en het is natuurlijk het leukste wanneer Bruno ook gezellig meekan! Maar eerst moeten we bij de hut zien te komen. De hut ligt 8 kilometer en 800 hoogtemeters verder. We zijn vandaag iets zwaarder bepakt dan tijdens onze dagtochten en doen daarom ook rustig aan.

We wandelen omhoog richting Valle della Gardetta. Om daar te komen stijgen we het eerste deel richting Col Preit terwijl we aan de rechterkant uitkijken op de mooie waterval die tussen de donkere rotsen een hoop herrie maakt. De klim naar Col Preit duurt ongeveer een uur. Vanaf hier dalen we een stukje af richting het kleine stuwmeertje dat voorafgaat aan de waterval die we eerder zagen. Vanaf het stuwmeer volgen we de hoogvlakte die vanaf hier omhoog gaat richting de hut.

Altapiano della Gardetta is een prachtig open en groene hoogvlakte die populair is bij veel wandelaars in de regio Valle Maira. De vallei is ook populair bij mountainbikers en deze komen we dan ook veel tegen op de brede grindweg naar boven. Af en toe wijken we van het grindpad af en volgen we een weg tussen de kleine heuvels om wat meer rust op te zoeken. Echt rustig wordt het even later niet wanneer we met Bruno een grote groep koeien moeten passeren. Na wat snelle passen langs de kudde besluiten we het grindpad maar verder aan te houden en af en toe de mountainbikers te ontwijken. Het lopen over het grindpad is overigens net zo mooi en biedt ons een mooi uitzicht over de vallei. Eén ding zien we echter nog niet, en dat is de hut. Pas bij het beklimmen van de laatste heuvel in de vallei krijgen we Rifugio della Gardetta in beeld.

oase in de vallei

Rifugio della Gardetta lijkt wel een oase in de vallei. Onderweg zijn we redelijk wat wandelaars tegengekomen, maar hier lijkt rond lunchtijd iedereen te zijn. Het is behoorlijk druk wanneer we aankomen met wandelaars, maar vooral met fietsers. Het fietsnetwerk aan de zuidkant van Valle Maira schijnt dan ook geweldig te zijn en dat onthouden we zeker voor een volgende keer. Tussen alle wandelaars en fietsers zoeken we een plekje op één van de banken. Er wordt (mede vanwege corona) buiten geserveerd en inchecken is nog niet mogelijk. We besluiten dan ook een drankje te doen en verder rustig af te wachten.

Rifugio della Gardetta is opgebouwd uit twee kleine gebouwen die met elkaar verbonden zijn. Verderop staan nog enkele kleine gebouwen, waarvan één een ruine is. De gebouwen stammen uit de Tweede Wereldoorlog. In dit gebied zijn veel oude gebouwen te vinden die betrokken waren bij de gevechten in deze grensstreek tussen Italië en Frankrijk. Buiten de hut vind je toiletgebouwen. Er zijn ook wat geiten en er is een paardenwei waar je ook je eigen paard zou kunnen laten grazen. Je kan deze namelijk ook te paard de vallei bezoeken en in de hut overnachten. Ook een eigen tent opzetten is mogelijk op het terrein. Te midden van deze diverse hut is een breed grasveld met veel tafels en stoelen die van boomstammen zijn gemaakt.

Ik besluit om de top van de volgende ochtend, de Punta Eco, alvast te gaan voorverkennen. Sylvia en Bruno blijven achter op het grasveld in het zonnetje. Omdat de hut midden in het dal ligt kan Sylvia mij vrijwel de gehele tijd volgen tijdens deze beklimming van de Punta Eco. Zodra ik aan het eind van de middag weer terug ben is het al een stuk rustiger bij de hut. De mountainbikers die kwamen lunchen zijn inmiddels vetrokken. Wat langzaam overblijft zijn de wandelaars of fietsers die de nacht in de hut, of een van de tenten door zullen brengen.

een nacht in de tent op 2400 meter

Tegen vijf uur is het weer rustig bij de hut en besluiten we alsnog in te checken. Omdat we Bruno bij ons hebben zijn we benieuwd waar we terecht komen. We zijn namelijk in de veronderstelling dat we binnen zullen slapen. Uiteindelijk blijkt de hut alleen een lager te hebben, een ruimte waar iedereen bij elkaar ligt. Hoewel het voor de huttenwaard geen probleem is biedt ze ons ook de mogelijkheid om in een van de standaard tenten van de hut te gaan slapen. We moeten er even over nadenken, maar daarna vinden we het best een goed idee. Met Bruno op een lager slapen is niet helemaal ideaal en we willen er morgen ook vroeg weer uit. Om dan gewoon met zijn drieën te zijn is eigenlijk wel handig. Daarnaast is het al de hele dag ontzettend warm dus we zijn niet zo bang om het koud te krijgen.

Bruno ligt tussen ons in en blijkt de grootste snurker van ons drieën. Uitgestrekt ligt hij in complete rust terwijl wij onze slaap proberen te vinden.

De zes tenten van Rifugio della Gardetta staan op een rijtje aan het uiteinde van het veld rondom de hut. De tenten zijn opgezet in ijzeren tonnen en vandaag alle zes bezet. Ik vermoed dat dit helpt met het verwarmen van de tenten in de zomer en het vasthouden van die warmte gedurende de nacht. De tenten zijn voorzien van matrassen, kussens en dekens. Het is voor ons de ideale oplossing en daarbij hebben we ook nog eens prachtig uitzicht op de vallei rondom ons heen. Nadat we zijn geïnstalleerd lopen we richting de hut want het is al bijna etenstijd!

In de hut is een kleine en gezellige eetruimte ingericht. Er zijn vandaag ongeveer vijfendertig man in de hut en we zitten aan een tafel voor acht. Het eten bestaat uit 4 gangen en smaakt prima! Na het eten lopen we terug naar de tent. Het is inmiddels behoorlijk donker geworden, zeker in de tent. Het is ook behoorlijk warm en we moeten de flap van de tent ook goed openzetten. Het voordeel hiervan is dat we nog steeds kunnen blijven genieten van de vallei die langzaam donkerder en donkerder wordt totdat we het onderscheid tussen de lucht en de bergen niet meer zien. Bruno ligt tussen ons in en blijkt de grootste snurker van ons drieën. Uitgestrekt ligt hij in complete rust terwijl wij onze slaap proberen te vinden.

Vroeg op, buiten ontbijten en afdalen

Van de tent kunnen we niet lang genieten. De volgende morgen staan we vroeg op om een nabijgelegen bergtop de beklimmen voor zonsopgang. Om 5 uur laten we dan ook de hut achter ons en vertrekken we naar Punta Eco. Rond 9 uur zijn we weer terug. We komen aan bij de hut waar de meeste wandelaars het ontbijt inmiddels al gehad hebben. Wanneer de andere wandelaars vragen wat we die dag gaan doen vertellen we dat het meeste werk er al inmiddels op zit. Gelukkig heeft de huttenwaard het ontbijt voor ons bewaard en krijgen we ons eigen mandje met spullen. Het is vandaag ook weer heerlijk weer en dus genieten we tegelijkertijd van ons ontbijt én het zonnetje in de buitenlucht.

Na het ontbijt maken we ons weer op voor de afdaling richting de camper. Vroeg afdalen in de bergen is heerlijk want het is er dan zo rustig dat alle dieren zich gemakkelijk laten zien. Zo wemelt het tijdens onze afdaling van de bergmarmotten. Links en rechts zien we ze voorbijkomen en ook Bruno raakt niet uitgekeken. Langzaam aan komen we meer wandelaars en fietsers tegen. Een deel daarvan is weer onderweg naar Rifugio della Gardetta en zal daar lunchen of misschien wel overnachten.

Zodra we de Col Preit bereiken zit onze wandeling er ver op. Enthousiaste wandelaars kunnen er nog voor kiezen om via een klein klimmetje langs Lago Nero terug te wandelen. Ik heb echter al twee keer dezelfde top beklommen in nog geen 16 uur en ben dus behoorlijk moe. Daarom besluiten we weer langs dezelfde weg terug te wandelen. Onderweg bespreken we hoe bijzonder het blijft om in de bergen buiten te kunnen overnachten en hoe deze optie bij de hut eigenlijk ideaal was voor onze plannen, onze hond en de weersomstandigheden. Het is fijn wanneer hutten deze ervaring aan kunnen bieden, ook aan wandelaars die minder zitten te wachten op het sjouwen van een tent. Wat ons betreft is deze hut en het overnachten in de tent dan ook een aanrader voor iedere bergliefhebber!