Naar de vindplaats van Ötzi en de FinEilspitze beklimmen

We hebben al veel plekken in Europa bezocht, maar het hooggebergte in de Alpen blijft toch de plek waar wij het meest van blijven genieten. Dat merken we ook weer wanneer we op alpiene tour zijn in het Ötztal. De gletsjer van de Similaun en mooie bergtoppen zoals de Finailspitze (Punta di Finale) maken dit einde ver achterin het Ötztal een prachtig gebied voor beginnende alpinisten zoals wij. Als kers op te taart kunnen we hier op grote hoogte voor de verandering ook nog eens cultuur snuiven, want we bezoeken de plaats waar ijsmummie Ötzi 30 jaar geleden gevonden is. We nemen je mee op een tocht naar ‘het laatste punt’: Punta di Finale.

Overnachten in de Similaunhütte

We verblijven deze dagen in de Similaunhütte op 3.000 meter hoogte in de Oostenrijkse alpen. Technisch gezien zijn we op Italiaans grondgebied, want de Similaunhütte ligt net over de grens. We zijn twee dagen eerder vertrokken vanuit het plaatsje Vent diep achterin het Ötztal en daarom voelen we ons vooral nog in Oostenrijk.

Drie dagen lang verblijven we op hoogte om verschillende alpiene tochten te ondernemen. We zijn met een (Oostenrijkse) gids op pad die ons vooral helpt om onze alpiene technieken te verbeteren. De Similaun (3.607m) hebben we al beklommen vanuit de Martin Busch hütte en ook vandaag gaan we weer op pad. Aan het einde van de dag keren we weer terug naar de Similaunhütte en dat betekent dat we nu wat slaapspullen achter kunnen laten in de hut.

Vandaag staat er geen gletsjer op de planning maar een graatbeklimming. Graatbeklimmingen zijn onze favoriet want we houden van klauteren en luchtige passages. Eerder beklommen we de Aiguilles Marbrées in de Vallée Blanche onder de Mont Blanc. Dat past helemaal bij ons en we zijn op zoek naar nog zo’n ervaring. We willen er ook nog beter in worden en wat meer gevoel krijgen bij de moeilijkheidsgraden die we aankunnen. Daar kunnen we de feedback van onze gids Martin goed voor gebruiken.

De plek waar ötzi gevonden is

Terwijl het nog goed fris is op 3.000 meter hoogte verlaten we de Similaunhütte. Het doel voor vandaag is om de 3.514 meter hoge Fineilspitze te beklimmen. Hoewel het technisch niet de moeilijkste berg is, vormt deze toch nog genoeg uitdaging voor ons om meer te leren over touw- en zekertechnieken in luchtig terrein. Een dag eerder mocht Sylvia de tocht gidsen en dat betekent dat ik vandaag aan de beurt ben.

Voordat we de Fineilspitze beklimmen brengen we eerst nog een bezoekje aan een ander belangrijk punt in deze omgeving. Ongeveer halverwege (op de kaart) tussen de Similaunhütte en de Fineilspitze vind je namelijk de plek waar Ötzi 30 jaar geleden gevonden is. Ötzi is iemand die ongeveer 5300 jaar geleden leefde en in de bergen is overleden. Er zijn verschillende theorieën over de manier waarop dat gebeurd is, maar het feit is dat Ötzi door sneeuw en ijs is ingevroren en in goede staat is geconserveerd. 30 jaar geleden werd Ötzi gevonden door Duitse bergwandelaars die dachten dat het om een meer recente bergwandelaar ging. Na Ötzi wat verder te hebben uitgehakt met hun pickels beseften zij dat het om heel iets anders ging. Het is de oudste mummie van Europa en daarom zeer bekend.

Je kan de vindplaats (Ötzi fundstelle) bereiken via een lange wandeling vanuit Vent of de Martin Busch hütte. Wij steken de graat over die vanaf de Similaunhütte naar het Tisenjoch loopt naar waar Ötzi gevonden is. De route over de graat verrast ons enigszins omdat we hier meer tijd mee kwijt zijn dan we hadden verwacht. De route is niet moeilijk maar vereist hier en daar wel enige aandacht en door het af en toe klauteren gaan we minder hard. Na ongeveer een uur komen we uit bij de gedenkplaats van Ötzi waar we even een korte pauze nemen. Het is toch bijzonder om op deze plek te staan en te beseffen hoe je als bergwandelaar ineens iets of iemand in het ijs kan vinden. Zeker in deze tijden, waarbij gletsjers extreem hard smelten, wordt de kans alleen maar groter dat je een keer wat aantreft. Dat je mogelijk iets tegen kunt komen van duizenden jaren geleden maakt het wel extra bijzonder.

Alpiene technieken op weg naar de finailspitze

Na de Ötzi Fundstelle trekken we verder richting de Finailspitze. Ik ben nog steeds aan het gidsen en ik volg een mooie directe route richting het Hauslabjoch. Zonder het te weten voorkom ik zo dat we een stuk over de gletsjer moeten wandelen. We komen ten zuiden van het Hauslabjoch op de pas en hebben meteen de noordoostgraat van de Fineilspitze voor ons. Normaal ligt er nog een stuk gletsjer tussen het Hauslabjoch en de graat, maar omdat we iets zuidelijker uitkomen hoeven we onze stijgijzers dus niet aan te doen. Iets verderop doen we wel alvast onze klimgordels aan en bereiden we het touw voor. De Fineilspitze heeft geen hoge moeilijkheidsgraad en wordt door enkelen zonder touw beklommen. Wij willen juist in een fijne omgeving leren hoe we de juiste keuze kunnen maken en gaan daarom graag met de touwtechnieken aan de slag.

Op weg naar de top leren we van onze gids Martin om de goede keuzes te maken voor touwtechnieken die helpen om veilig, maar ook snel voort te kunnen bewegen. Vervolgens is het aan ons om deze keuzes zelf te maken en uit te voeren. Zodra de graat steiler wordt wisselen we af tussen het zekeren via rotspunten, korte touwtechnieken of een lopende zekering tussen de rotsen door. We testen of rotspunten stevig genoeg zijn om over te kunnen zekeren en leren vooral dat communiceren een belangrijk onderdeel is tijdens deze graatbeklimming.

Het is ontzettend leuk om zelf onze weg naar boven te kunnen zoeken en de juiste afweging te maken. Onze gids Martin blijft ons op een afstand gade slaan en daardoor groeit ons zelfvertrouwen terwijl we onze weg naar boven zoeken. We krijgen een steeds beter ritme in de korte klimmetjes, zekerpunten aanleggen en het afwisselen tussen de verschillende technieken. Enkele klimmers die achter ons zonder touw zijn gestart beseffen dat die aanpak toch geen pretje is op deze ietwat luchtige graat en besluiten om te keren. Het is het volgende leerpunt dat we meenemen: Het kan nooit kwaad om touw mee te nemen voor een graatbeklimming!

Uitzicht over de gletsjers van

Door alle aandacht voor de touwtechnieken vergeten we bijna om ons heen te kijken. Net voordat we de top bereiken kunnen we er eigenlijk niet meer omheen. Ik kijk omlaag naar Sylvia die door mij gezekerd omhoog klimt en het valt me ineens op wat voor prachtig landschap er onder haar ligt. Vanaf de graat naar de Fineilspitze heb je namelijk een prachtig uitzicht over vele gletsjers. Je kijkt vanaf de Hochjoch gletsjer tot aan de Weißsee gletsjer in het noorden en hebt een prachtig uitzicht over de vele gletsjers in de omgeving. We stoppen allebei even om alles in ons op te nemen en maken ons dan op voor het laatste stukje naar de top.

De top van de Fineilspitze is eigenlijk een lange, maar smalle graat. Via de lopende touwtechniek maken we onze weg over de graat naar een smal puntje waar we net met zijn drieën kunnen gaan zitten. Er zijn nog twee anderen op de top die ook een plekje proberen te vinden op deze smalle top. We zijn nu inmiddels drieënhalf uur onderweg en dat valt ons alles mee. Ondanks dat we maar 600 meter geklommen hebben beseffen we ons dat je in alpien terrein natuurlijk een heel stuk langzamer gaat dan op wandelpaden. Om ons heen kunnen we nu de top van de Similaun zien waar we gisteren op stonden. In het westen zien we het Grawand Glacier hotel, Europa’s hoogste hotel op 3.200 meter. In het noorden zien we vaag de Wildspitze en in het zuiden zien we een klein stukje van de Ortler. Ook kijken we vanaf hier neer op de vindplaats van Ötzi, die inmiddels 400 meter onder ons ligt. De Similaunhütte kunnen we vanuit hier niet zien, want die ligt achter de graat van het Niederjoch.

Terwijl we pauzeren komt er een helikopter aangevlogen. Aan de helikopter zit een grote camera gemonteerd. Tot onze verbazing vliegt de helikopter twee tot drie rondjes om ons heen! Tijdens deze alpiene tocht heb ik mijn eigen drone thuisgelaten en daarom heb ik ineens een sprankje hoop dat we toch nog spectaculaire beelden kunnen maken. Helaas heb ik tot op de dag van vandaag de betreffende helikopter en video niet kunnen vinden. We volgen de helikopter terwijl hij wegvliegt over de grote ijsmassa en kijken nog een keer om ons heen om deze mooie beelden in ons hoofd vast te leggen. Dan pakken we onze spullen in en beginnen we aan de afdaling.

Afdalen over alpien terrein

Ook de terugtocht mogen we zelfstandig uitvoeren. Dat betekent dat we opnieuw keuzes moeten maken over waarlangs we afdalen en welke zekertechniek hiervoor het meest geschikt is. We volgen dan ook grotendeels dezelfde stappen die we eerder hebben gezet, maar dan in omgekeerde volgorde. Hier en daar herkennen we ook een steen waarlangs we gezekerd hebben op de weg naar boven. Prima natuurlijk om deze nu ook weer te gebruiken. Onze gids Martin daalt intussen al wat verder ons af en zegt dat hij beneden wel op ons wacht. Heel even vragen we ons af of hij serieus is als hij uit beeld verdwijnt. Al snel zien we hem echter ver onder ons op een steen zitten en ons van een afstand bestuderen. Het geeft in ieder geval vertrouwen dat we op de goede weg zijn.

Iets lager wordt het toch wat lastiger. De stenen die we hogerop nog makkelijk herkenden zijn er nu niet meer. Normaal ben ik best wel sterk met het herkennen van referentiepunten langs de route, maar deze keer kan ik niet goed zeggen hoe we omhoog zijn gegaan. Dus zoeken we vanaf boven een nieuw pad om langs af te dalen. Ondertussen hopen we dat we niet ver van de route zitten die we omhoog gevolgd hebben, al is elke (veilige) route natuurlijk prima. Ook het aftasten van het moment waarop we het touw losmaken is lastig te bepalen. We overleggen even kort dat we beter het zekere voor het onzekere kunnen nemen en nog wat langer aan het touw blijven. Uiteindelijk maken we het touw los op exact hetzelfde punt dat we ons inbonden op de weg omhoog. Dat vertelt in ieder geval de gids ons want ik zou het eerlijk gezegd niet kunnen bevestigen. Ik neem me voor om de volgende keer nog beter op te letten omdat ik nu weet hoe waardevol referentiepunten kunnen zijn voor de terugweg.

Aangekomen bij het Hauslabjoch bergen we alle klimspullen weer op. Van Martin krijgen we het compliment dat we dit voortaan prima zelfstandig kunnen doen. We hoeven nu alleen nog maar af te dalen naar de vindplaats van Ötzi en vervolgens de graat oversteken naar de Similaunhütte. De Fineilspitze leek gisteravond een top die we redelijk snel zouden kunnen beklimmen. Toch hebben we er uiteindelijk zo’n 6 uur over gedaan. Het geeft ons een goed beeld van het niveau en de afstand die we nu zelfstandig af kunnen leggen op nieuwe tochten. Aangekomen bij de Similaunhütte nemen we afscheid van onze gids die nog even vrolijk terug naar het dal loopt. De Fineilspitze is vanaf hier uit beeld, maar we weten dat we de top morgen nog een keer kunnen bewonderen van afstand. En als we de helikopterbeelden nog een keer vinden, dan kunnen we er zeker naar kijken!

De Fineilspitze is onderdeel van onze reis door Europa