Mountainbiken met uitzicht op Pic du Canigó

We verblijven in de Catalaanse Pryeneeën in het mooie gebied rondom de Pic du Canigó. Deze kenmerkende berg is 2784 meter hoog en samen met de andere toppen van het massief een kop groter dan de bergen eromheen. Het zorgt ervoor dat hij mooi uitstijgt boven de vele leuke dorpjes die hier aan de voet van het gebied te vinden zijn. Eind april ligt de Pic du Canigó nog goed bedolven onder de sneeuw, wat voor ons met Bruno te gevaarlijk is om er nu op te gaan. Daarom maken we in de omgeving een leuke mountainbike tocht terwijl we van het uitzicht op dit mooie bergmassief genieten.

Omhoog naar de col

We vertrekken vanaf de camping in het kleine dorpje Fuilla in het Valle de Rotja. Bruno hebben we voor deze ochtend in de camper achtergelaten en aangezien ons tochtje niet langer dan drie uur zal duren is dat geen probleem. Het is nog enigzins bewolkt waardoor het ook niet snel te warm zal worden. Zodra we een paar meter gereden beseffen we ons dat wij het wel warm zullen krijgen, want het is ook meteen benauwd.

Vanuit Fuilla rijden we dieper de Valle de Rotja in en rijden we richting de Pic du Canigó. Vanaf hier kun je de col oversteken naar het oosten richting het dorpje Casteil, wat je direct aan de voet van een van de opgangen richting de Pic du Canigó zal brengen. Onze sneeuwschoentocht en klimdag die we ook daar in de buurt ondernemen starten vanaf dit plaatsje. Mede daarom kiezen we er vandaag voor om een andere weg te fietsen en beginnen we bij het plaatsje Sahorre aan de klim naar de Col de Fins.

De weg naar de col fietsen we rustig op. We gaan niet snel, maar dat hoeft gelukkig ook niet. We hebben vandaag de nodige hoogtemeters voor de boeg en we voelen onze sneeuwschoenwandeltocht ook nog in onze benen. Gelukkig is de verharde weg goed begaanbaar en rustig, waardoor we op ons gemak kunnen genieten van de tocht en het uitzicht. De dalen rondom de Pic du Canigó zijn redelijk groot op en open waardoor je via kleine heuvelruggen snel op hoogte zit en van het uitzicht kunt genieten. Er zijn dan ook genoeg wegen en mountainbike routes te vinden om hier optimaal van te genieten.

In Escaro, daar ben je zo!

Zodra we de Col des Fins bereikt hebben krijgen onze benen even rust, maar niet voor lang. De col is namelijk niet ons hoogste punt. We fietsen door tot naar het dorpje Escaro. Dat betekent dat we eerst weer een stukje over de weg afdalen voordat we weer aan een nieuwe klim beginnen die ons naar Escaro zal brengen. Om onszelf te motiveren tijdens dit klimmetje houden we ons vast aan: “In Escaro, daar ben je zo!”

Niet veel later komen we dan ook aan in het ver weggestopte dorpje Escardo. Zelfs vanaf hier kun je de Pic du Canigó nog zien liggen. Onze GPS stuurt ons hier op bijna onnavolgbare wijze door de kleine straatjes van Escardo. Hier zijn opvallend veel mensen buiten en ze groeten ons allemaal met bonjour. De straatjes van het dorpje zijn af en toe ook flink steil en het kost ons dan ook de nodige moeite om boven te komen op deze klimmetjes. Eenmaal boven moeten we weer niet vergeten uit te klikken en dat gaat even mis bij Sylvia waardoor ze wat ongemakkelijk op de grond landt.

Gelukkig kunnen we verder en dat is maar goed ook want we zijn nu zo’n beetje op ons verste punt van de route. We moeten nog een klein stukje klimmen over onverhard terrein en we merken dat we meteen ons ritme flink aan moeten passen. Met rustig rondtrappen lukt het ons om het steile onverharde stukje op te komen en niet veel later zien we dan ook het bordje van ons hoogste punt: de Col d’Ayroles. We kunnen beginnen aan de afdaling!

Mountainbike afdaling

De mountainbike afdaling van Escardo is een echte mountainbike afdaling, maar dan wel over een breed verhard pad. Het is daardoor een hele fijne afdaling voor wat minder geoefende mountainbikers. In het gebied rondom de Pic du Canigó zijn een heleboel mountainbike routes te vinden, maar de afdalingen zijn hier zeer steil en alleen te nemen met veel ervaring. Ik heb zelf een hoop ervaring met mountainbike in de Benelux landen, maar dit is tocht echt wat anders.

Daarom is het fijn dat we deze ‘eenvoudige’ mountainbike afdaling hebben gevonden en het brengt ons dan ook een hoop plezier. Steeds meer bouwen we onze snelheid bij het afdalen langs de onverharde weg. Het voorwiel of achterwiel schiet af en toe weg, maar doordat we goed op onze mountainbikes staan en naar achter leunen vormt dit geen probleem. Het stuiteren van het stuur is soms vrij heftig, maar het maakt het tegelijkertijd heel spectaculair, en het mooiste is: We hoeven twintig minuten lang bijna niets anders te doen dan sturen en een beetje remmen.

Wanneer we we dichter bij het dal en het eind van onze afdaling komen zijn er brede haarspeldbochten in de weg. Ook deze zijn leuk om langs af te dalen en we besluiten hier wat foto’s te maken. Wanneer ik na het maken van de foto’s af wil remmen en daarvoor bij wil remmen met mijn voorrem leer ik meteen waarom je dat beter niet kunt doen. Ik wordt meteen opgelift door de achterkant van de fiets en kan met wat gestuntel nog net blijven staan. Van de voorrem blijf ik verder af terwijl we afdalen.

Afwisselende mountainbike tocht rondom pic du Canigó

Zodra we de mountainbike afdaling gehad hebben komen we weer op de weg uit. Zowel Sylvia als ik vonden de afdaling echt heel leuk om te doen en w hebben weer een hoop bijgeleerd. De weg terug naar de camping gaat eerst door het dal richting Villefranche-le-Conflent. Hiervoor gaan we eerst langs een leuk weggetje dat vlak langs de rivier loopt, maar uiteindelijk komen we op de hoofdweg uit die door het dal loopt en veel gebruikt wordt door auto’s en vrachtverkeer.

Gelukkig is het rustig en eigenlijk best een fijne weg die voor ons schuin afloopt. Hierdoor kunnen we nog even op de hoogste versnelling flink doortrappen en onze maximale snelheid bereiken. Zodra we bij Villefranche zijn slaan we rechtsaf richting de camping en klimmen we onze laatste 150 meter. Vanaf hier hebben we ook wederom weer uitzicht op de Pic du Canigó en daarmee is de cirkel van dit mountainbike tochtje letterlijk rond.

Het klimmen bergop was over verharde weg en dat vinden we helemaal niet erg. De afstand van de afdaling werd hierdoor alleen maar groter. De afdaling was goed te doen en een heerlijke ervaring! Dat we uiteindelijk ook nog een klein stukje flink door konden trappen over een afdalende verharde weg maakte de afwisseling alleen maar groter. En daarmee was dit voor ons een leuke, afwisselende mountainbike tocht!

De Ordesa vallei is onderdeel van onze reis door europa