Mooie dagtocht in het Grand Paradiso

Het Aosta dal vormt een mooie uitvalsbasis voor wandelingen in meerdere mooie natuurgebieden. Een van de mooiste natuurgebieden is het Grand Paradiso. Wij hebben hier een mooie, lange tocht gelopen van Valnontey naar Casoli d’Herbetet en terug.

In 2016 zaten wij in het Aosta dal om, onder andere, te wandelen en vooraf had ik al een beschrijving gezien van deze wandeling. In combinatie met de plaatjes leek het mij schitterend om de wandeling aan de noordkant van het Grand Paradiso te doen. De tamelijk lange wandeling geeft een uitzicht op de machtige gletsjers van de Grand Paradiso (berg) en de Torre del Gran San Pietro en brengt je daarnaast een heel eind in onherbergzaam gebied. 

We starten deze wandeling in de vroege ochtend in Valnontey. Het is hier nog goed koud op 1660  meter waardoor ik met regenjas, fleece en handschoenen van start ga. 500 meter verder krijg ik het al warmer en langzaam gaat laag voor laag uit. We lopen zigzaggend langs een waterval, die we vooral horen omhoog en zodra de zon begint door te breken wordt het al snel weer vertrouwd warm, zoals altijd in Aosta.  

DE tamelijk lange wandeling geeft een uitzicht op de machtige gletsjers van de Grand Paradiso en Torre del Gran San Pietro en brengt je daarnaast een heel eind in oherbergzaamgebied

Nadat we boven de bomen uitkomen lopen we over een almweide aan die zich aan de linker- en rechterkant van het riviertje bevindt. Hierdoor moeten we af en toe over de rivier via verschillende bruggetjes en stenen. Achter deze rug ligt een hut en de klim ernaartoe duurt toch wat langer dan verwacht. Daarnaast lopen er veel mensen op deze route, waarbij een groot aantal enkel naar de hut gaan en daardoor een stuk sneller lopen dan wij kunnen met volle bepakking. Uiteindelijk bereiken we de hut en kunnen we even wat rust pakken en ons drinkwater aanvullen. 

Verder de wildernis in

Na de hut vervolgen wij onze weg over een puinhelling verder het dal in. We komen hierbij langs kleine bergmeertjes (of poeltjes) en moeten vaak een puinhelling oversteken. Dit ruige terrein vereist de nodige aandacht en op sommige plekken zijn staalkabels aangebracht. Iets verderop is het pad redelijk, maar vooral niet breed. In combinatie met de steile afgrond en wat toenemende vermoeidheid van inmiddels 10km wandelen is het ook hier goed opletten.  

Na langere tijd een redelijk rechte weg te hebben gevolgd langs de hoogtelijn gaat de weg naar rechts (wederom langs de hoogtelijn) en toont zich een mooi dal dat is uitgesleten door een rivier. Deze inkeping is groot waardoor je aan de overkant het punt ziet waar je een uur later pas zal zijn. Om daar te komen moeten we een redelijk brede rivier oversteken. Bij het helpen van Sylvia om de rivier over te steken komt mijn schoen in het water en aangezien we nog zo’n 8km moeten lopen laat ik mijn voeten, sokken en schoenen eerst maar even drogen. 

Na dit spontane rustmoment vervolgen we onze weg over een steenhelling waar de route goed staat aangegeven, maar waar af en toe geklauterd moet worden. Na deze steenhelling zijn we aangekomen bij het punt waar we eerst op keken, zo’n 50 minuten later. Een stukje verderop komen we op een plateau waar we een grandioos uitzicht hebben over een kom van gletsjers. Dit machtige gezicht is een prima achtergrond voor onze lunchpauze. 

Terug langs de gletsjerrivier

Na onze lunch lopen we nog iets verder over de hoogtelijn naar achter waar we een herdershutje tegenkomen. Hier kunnen we nog wat water tappen uit een bron, wat altijd heerlijk verfrissend is. Dit punt is het teken om de afdaling naar het dal te starten. We komen hier rond half 4 nog mensen tegen die nog omhoog gaan, wat mij soms nog enigszins verbaasd. We starten de afdaling naar de auto die nog zo’n 6 à 7 kilometer verderop staat.

De afdaling verloopt gestaag langs de gletsjerrivier. Hier en daar moeten wat puinblokken overgestoken worden, maar verder verloopt deze weg prima. Naarmate we dichter bij ons vertrekpunt komen wordt de weg beter begaanbaar en komen we steeds meer mensen tegen die ook huiswaarts gaan. We zijn inmiddels weer onder de boomgrens beland en ruiken weer de verse geur van dennennaalden. Het laatste stuk bestaat uit brede stukken weg en veel campings die wat mij betreft toch redelijk hoog (en dus koud) liggen. Blijkbaar is dit mooie gebied het waard. Uiteindelijk komen we 20 kilometer later, rond half 6 aan bij de auto en kunnen we onze rugzakken afdoen en lekker gaan rusten. Een mooie dagtocht met veel verschillende uitzichten die echt de moeite waard is!