de Schrattenfluh in Entlebuch beklimmen in het voorjaar

In het voorjaar van 2019 zijn wij naar het gebied Entlebuch in Zwitserland getrokken om dit mooie gebied te ondekken. We hebben hier kennis gemaakt met de Schrattenfluh en de omstandigheden die je tegenkomt bij het beklimmen van een top in het voorjaar na een winter vol sneeuw.

Omdat we de dag voor deze wandeling al de nodige meters tijdens onze eerste echte wandeling van het jaar hebben gelopen starten we vandaag vanaf de kabelbaan van Marbach. Deze kabelbaan brengt ons naar 1500 meter hoogte en het hoogtedal dat uiteindelijk leidt naar de Schrattenfluh.

Lecky trail of Schrattenfluh

We hebben voor vandaag eigenlijk een eenvoudige route in gedachten langs een Lecky Trail. Dit is zo’n 300 meter klimmen en 900 meter afdalen richting het dal. Een Lecky Trail is een route in Zwitserland die hondvriendelijk is met veel water en gebieden waar de hond gemakkelijk (los) kan lopen. Deze routes tegenwoordig zijn lastig te vinden in Zwitserland in een overzicht, maar je komt ze nog regelmatig tegen op een kaart. Mocht je op een kaart aangegeven zien staan dat een route een Lecky Trail is dan weet je in ieder geval waar dit voor staat.

De Schrattenfluh maakt ons tijdens de wandeling nieuwsgierig en na het zien van de omstandigheden lijkt de route naar deze kam nauwelijks besneeuwd en dus goed doenbaar. We besluiten eerst naar de Imbrig hut te lopen en daar het besluit te nemen of we de Lecky Trail vervolgen of de Schrattenfluh op te lopen.

De weg naar de Imbrig hut loopt door het hoogtedal. We komen langs een meertje waar Bruno meteen in duikt om te zwemmen. Daarna wandelen we langs koeien en boerderijen terwijl we kijken naar de laatste skiers van het seizoen. Zij gaan ook in het voorjaar de onbesneeuwde grashellingen af met speciaal geprepareerde ski’s. Er is hier volop bedrijvigheid want de kleine skilift zit vrijwel de gehele tijd vol. Ook is er een baan gemaakt van vlonders waarover je met skelters kun afdalen! We laten de drukte achter ons en lopen langs een onverharde weg waar we onderweg twee auto’s tegenkomen. Al deze tijd hebben we uitzicht op de Schrattenfluh en de naastgelegen bergketens van de Hohgant en de Brienzer Rothorn.

Het laatste stuk richting de Imbrig hut gaan we weer meer omhoog. Met de brandende zon loopt de temperatuur snel op. Het weer in de alpen is in het voorjaar vaak regenachtig en het heeft ook nog tot laat in het seizoen gesneeuwd. Nu is het echter al een paar dagen lang schitterend mooi weer. Gelukkig kunnen we bij de (nog gesloten) Imbrig hut wat water tappen voor de hond en onszelf opfrissen. We zijn richting de hut veelal over een breed onverhard pad gelopen. De kans is groot dat het vervolg van de Lecky Trail ook zo zal zijn. Het pad richting de Schrattenfluh lijkt wat avontuurlijker en daarom besluiten we een poging te wagen en de Schrattenfluh te beklimmen.

Smeltende sneeuw

De weg naar boven begint over een glooiende grashelling. We kunnen het pad hier niet altijd even makkelijk volgen, maar om de honderd meter staat met een steen de route aangegeven zodat we niet zo snel verkeerd lopen. Aan het eind van de grashelling komen we de eerste sneeuwvelden tegen. Bruno is hier weer in zijn element en beleeft veel plezier door rond te rennen over de sneeuwvelden.

Langzaam aan wordt de helling en het pad steiler en moeten we grotere stappen gaan nemen. De volgende 150 meter gaan we redelijk recht tegen de helling omhoog langs kleine zigzagpaadjes die nog uit veel modder bestaan. De sneeuw is hier nog niet zo lang verdwenen en dat maakt dat alles nog nat is. Het gevolg is dat we af en toe wat glijden en veel energie kwijt zijn aan het stijgen. Door de steile helling en de tocht van een dag eerder voelen we dat goed in de benen. Bruno moet hier ook aan de lijn om netjes op het pad te blijven lopen.

Honderd meter onder de kam wordt het pad tot ons genoegen iets minder stijl. Een paar meter later zijn we echter minder vrolijk omdat we de eerste echte sneeuwhelling tegenkomen. We zien dat het pad aan de andere kant van het steile sneeuwveld verder gaat, maar er ligt geen spoor door de sneeuw! Ik probeer nog even of ik een spoor kan maken in de sneeuw, maar de sneeuw is veel te zacht. Hier oversteken is veel te gevaarlijk, zeker met een enthousiaste hond aan de lijn. De enige andere mogelijkheid is om boven het sneeuwveld uit te klimmen en daar de oversteek te maken. De helling is hier enigszins gelaagd waardoor dit met veel moeite mogelijk is. Met hond en al klimmen we laag voor laag naar boven om uiteindelijk boven het sneeuwveld uit te komen.

Ik probeer een spoor te maken in de sneeuw, maar de sneeuw is veel te zacht. Hier oversteken is veel te gevaarlijk.

Zodra we voorbij het sneeuwveld zijn komen we uit bij een uitstekende punt die een mooi uitzicht over het dal geeft. Dankzij het goede weer kunnen we kilometers ver kijken tot aan de bergketen van Hasenmatt. Dat lijkt mij ver weg, maar ik zou niet goed kunnen bedenken welke bergrug het anders zou zijn. Vijftig meter boven ons bevindt zich de graat. Ook dit gedeelte is bedekt met een laag zachte sneeuw. Met de huidige sneeuwcondities en onze hond is dit laatste stuk simpelweg niet haalbaar. We besluiten dat dit ons hoogste punt voor vandaag zal zijn. 2000 meter hoogte bereiken op Bruno’s eerste wandelvakantie is al een mooie prestatie! De zon schijnt heerlijk en we pauzeren hier om lekker te genieten van het weidse uitzicht over het prachtige Zwitserse landschap. Vervolgens klimmen we onze weg terug om het eerder gepasseerde sneeuwveld weer over te steken.

Terug naar de kabelbaan

Omdat de steile helling zich niet leent voor een ontspannen lunch dalen we verder af totdat we weer op de glooiende grashelling zijn. Hier maken we een lange stop en maken we ons vertrouwde soepje klaar op het brandertje. Bruno kan hier ook weer los en geniet van zijn nieuw herwonnen vrijheid. Hij is ook vrij moe na twee dagen wandelen en ploft dan ook al snel neer. Na de lunch dalen we verder af richting de Imbrig hut. We zouden nu nog de Lecky Trail af kunnen lopen. Dit is vrijwel alleen maar dalen, maar wel weer een stuk verder lopen. We besluiten om dezelfde route terug te lopen naar de kabelbaan en hopen dat deze nog open is wanneer we aankomen.

Om bij de kabelbaan te komen moeten we wel weer een stuk klimmen. Dit is tijdens het laatste deel van de wandeling nog net iets zwaarder. Gelukkig kunnen we mooi terugkijken op de Schrattenfluh. We verbazen ons steeds meer hoe hoog we nog zijn gekomen met Bruno in deze sneeuwcondities. Bruno is inmiddels goed moe en sjokt het laatste stuk naar boven. Hij is dan ook blij dat hij weer in hetzelfde meertje van vanochtend terecht kan om lekker te zwemmen en af te koelen.

Het allerlaatste stukje naar de kabelbaan is redelijk steil. Niet zo steil als de Schrattenfluh, maar we moeten toch echt nog even aanzetten. We zijn gelukkig op tijd bij de kabelbaan en hebben zelfs nog even tijd om op het terras neer te ploffen. Vanaf het terras kunnen we nogmaals op het prachtige berglandschap van Entlebuch kijken met de – vanaf deze afstand toch steile – Schrattenfluh op de voorgrond. Dit landschap is, zeker met mooi weer, een prachtig gebied voor wandelaars, mountainbikers en onze hond om in te vertoeven!