De Lagazuoi in de dolomieten beklimmen vanuit de camping

Tijdens ons verblijf in de Dolomieten besloten we de Lagazuoi te beklimmen rechtstreeks vanuit de camping waar we verbleven. Deze berg van 2.835 meter is niet alleen een mooie wandeling langs de typische Dolomietenwanden, maar tegelijkertijd ook een geschiedenisles voor het gehele gebied. We stonden met onze camper een week lang op camping Sass Dlacia voor een klimcursus en konden het niet laten om deze wandeling ook even mee te pakken!

Een late start

Eigenlijk zijn we vandaag helemaal niet van plan om te wandelen. Overmorgen begint onze klimcursus en we zijn pas een dag eerder aangekomen. We zijn vooral op zoek naar een klein beetje rust. Daarom hebben we in eerste instantie besloten om vandaag lekker rustig op te staan en te kijken wat de dag te bieden heeft. Vanaf camping Sass Dlacia kijken we uit op de prachtige rotstorens van de Cima Cunturines. Daardoor begint het toch alweer snel te kriebelen. Na niet al te lang zoeken vind ik een mooie wandeling in de buurt, naar Rifugio Lagazuoi. Het lijkt een mooie wandeling die we ook nog eens rechtstreeks vanaf onze camping kunnen lopen, maar het is wel een goede 1200 meter klimmen en 18 kilometer wandelen. Het is inmiddels ook al bijna 10 uur dus we moeten snel besluiten of we nog wel zin in deze lange wandeling hebben. Nadat ik Sylvia heb verteld wat de route inhoudt komen we tot de conclusie dat we deze wandeling niet willen missen. We pakken snel in en iets na 10 uur verlaten we de camping.

We lopen eerst door een klein stuk bos langs de rivier Rü Sciaré. Nadat we de rivier oversteken komen we uit bij een parkeerplaats waar we op dit late tijdstip flink wat andere wandelaars tegenkomen. Het is ook nog eens zaterdag en wandelen is natuurlijk de favoriete weekendactiviteit van het Italiaanse volk. Vanaf de parkeerplaats lopen we om het massief achter de camping heen en zien we voor het eerst de mooie vallei die aan deze kant van de Lagazuoi ligt. Het is een prachtig dal met aan weerszijden prachtige rotsformaties. We lopen omhoog over een breed en af ten toe steil pad dat omhoog slingert en een hoop wandelaars met ons naar Rifugio Scotoni brengt.

Deze hut op 1.985 meter is een eindbestemming voor vele wandelaars en dat is begrijpelijk. De hut ligt in een prachtig komdal met een bijna vlakke groene weide waar je heerlijk zou kunnen zonnen. De route die we vanochtend snel hebben uitgedacht leidt ons rechtsom een bergrug op. Onze aandacht wordt echter getrokken door een rotswand aan de linkerkant waar een pad steil omhoog lijkt te gaan. We zoeken even uit of we Rifugio Lagazuoi ook via deze week kunnen bereiken en wanneer duidelijk wordt dat dit ons ‘slechts’ 20 minuten extra kost besluiten we voor het avontuurlijke pad te gaan. De andere route kunnen we altijd op de terugweg nog nemen.

Dolomieten op zijn mooist

De rotswand stelt niet teleur. Hier en daar is het een beetje steil, maar het is eigenlijk minder spectaculair dan het er in eerste instantie uitzag. Dat wil zeggen dat het niet minder mooi is, maar het pad is prima te belopen en zou voor iedereen de standaard optie moeten zijn om de Lagazuoi te beklimmen. Binnen twintig minuten zijn we zeker 200 meter gestegen en boven op de rotswand. Dat we om 10 uur vertrokken zijn is gelukkig niet zo’n probleem want we lopen aardig hard. Vanaf hier hebben we mooi uitzicht over het keteldal en de rotsformaties om ons heen. We kijken nu ook uit op de Cima Cunturines, waarvan de wanden recht boven onze camping liggen. De rotswanden in de dolomieten blijven altijd een machtig gezicht, vooral wanneer je links en rechts paden ziet die deze wanden op gaan. Wij zullen ergens hier in de buurt de komende week ook gaan klimmen met onze klimcursus en zijn benieuwd waar!

Terwijl we ons vergapen aan de mooie plek waar we zijn rusten we even uit bij een Lago di Lagazuoi, een klein meertje. Niet veel later vervolgen we onze tocht. De route loopt nu verder over een hoogplateau wat bestaat uit veel gruis en grijs gesteente. Al snel krijgen we Rifugio de Lagazuoi in beeld. Deze hut ligt op ongeveer dezelfde hoogte als de top en is een mooi punt om naartoe te wandelen. Sterker nog, op dit moment is het nog onze planning om alleen maar tot de hut te wandelen, maar dat zal later veranderen. Toch zijn we er nog lang niet, want de hut ligt nog zeker 4 kilometer en 500 hoogtemeters ver. We zijn dus nog wel een uurtje of twee zoet voordat we er aan zullen komen.

Op het pad wordt het inmiddels drukker, terwijl we de meeste wandelaars toch al eerder achter ons hebben gelaten. De reden is het feit dat er een kabelbaan gaat naar Rifugio de Lagazuoi en dat veel wandelaars deze route bergaf lopen. Naarmate we stapje voor stapje dichterbij de hut komen zien we dat het ook best wel druk is op en rondom de hut. We kiezen ervoor (deels onbewust) om een wat rustigere route over de hoogvlakte te lopen en even zijn we weer helemaal alleen. Wanneer we weer mensen zijn staan we op de pas en rest ons de laatste 200 meter naar Rifugio de Lagazuoi

Geschiedenisles op hoogte

Dit laatste stuk omhoog is een mooie geschiedenisles voor iedereen. De route omhoog loopt namelijk langs een graat die op veel verschillende plekken is uitgehouwen met verschillende grotten. Her en der vind je ook kleine huisjes die volgens het opschrift commandoposten waren in het verleden. Je vindt (nep) mitrailleurs, zandzakken en bijna complete loopgraven die je een beeld geven hoe het vroeger was om op deze hoogte oorlog te voeren. De Dolomieten waren vroeger namelijk het lijdend voorwerp van heftige gevechten in (vooral) de eerste wereldoorlog. Op verschillende plekken vind je dan ook grotten terug waar soldaten zich ophielden en probeerden met groot uitzicht voordeel te halen. Om van de ene plek naar de andere plek in de bergen te komen gebruikten zij paden met ijzeren versterkingen. En die paden zijn eigenlijk weer de allereerste Via Ferrata’s (vertaald: ijzeren weg) waar wij tegenwoordig zoveel plezier aan beleven!

We bekijken een paar van deze grotten en richten ons verder op het laatste deel van de klim. Deze is nog best uitputtend en het is nu goed te merken dat dit weer de allereerste wandeling in de bergen sinds lange tijd is. De laatste 100 meter vragen ineens best veel en we zijn blij als we voor de hut staan. Dat is echter van korte duur want het terras zit propvol. In Corona tijd proberen we dit soort situaties toch nog te vermijden wanneer het kan. Daarom lopen we verder, op zoek naar de echte top van de Lagazuoi, en hopen we daar een plekje te kunnen vinden waar we kunnen eten.

Het laatste stuk naar de top is redelijk over de hoogtelijn en volgt een vrij brede graat. De wind, die vanuit het dal omhoog komt, waait flink, maar gelukkig lopen we op de meeste plekken uit de wind. Het uitzicht is minimaal omdat er vaak wolken mee omhoog komen. Aan de andere zijde hebben we echter nog steeds prachtig zicht op de mooi typische bergwanden van de Dolomieten. Vlakbij de top vinden we een bankje, net uit de wind, waar we ons soepje klaarmaken en eten opeten. Regelmatig zien we groepen voorbij komen met helmen op. De kabelbaan is namelijk niet de enige manier om naar boven te komen. Een van de historische Via Ferrata’s is hier namelijk relatief eenvoudig te beklimmen en een leuk tijdsverdrijf in combinatie met de kabelbaan.

Spoorzoeken op de terugweg

Wij gaan echter niet met de kabelbaan of de Via Ferrata terug, maar kiezen een andere terugweg door het dal richting de camping. Nadat we Rifugio Lagazuoi en de loopgraven weer zijn gepasseerd slaan we direct af richting het westen. Hier lopen een aantal paden en is het ook meteen rustig aangezien de meeste wandelaars het pad kiezen waarover we omhoog zijn gekomen. Het is hier zelfs zo rustig dat er ook nog even een bergmarmot komt kijken wie deze verdwaalde wandelaars zijn.

Verdwaald raken we langzaam ook echt een beetje. Het pad is overgaan in een brede skipiste waarop niet echt meer een pad te herkennen is. Op basis van de GPS van onze horloges navigeren we door het gebied om de juiste afgang te vinden. De skipiste gaat her en der steil naar beneden en in de zomer betekent dat losse puinhellingen waar we niet over af kunnen dalen. Voorzichtig dalen we af langs minder steile stukken tot we uiteindelijk weer een pad tegenkomen. We vinden een maar mooie plekken om pauze te houden en te genieten van het uitzicht op de rotswanden voor ons. Zodra we verder gaan daar kijken we vanaf boven neer op het mooie keteldal van Rifugio Scotoni. Het afdalen tot aan de hut duurt dan nog een kwartier. Bij de hut frissen we ons even op en merken we op dat het inmiddels goed druk is. Wandelaars liggen te zonnen, er lopen twee lama’s rond en veel mountainbikers drinken hun laatste drankje op. Een typische dag in de Dolomieten lijkt me zo.

Net als de mountainbikers kiezen wij voor de afdaling over het steile pad richting de camping, of in het geval van de mountainbikers richting de parkeerplaats. We dalen af over het steile pad en steken de rivier weer tweemaal over. We laten het dal van de Lagazuoi achter ons en lopen weer richting camping Sass Dlacia en het dal van Alta Badia. Niet veel later komen we weer wandelend aan bij de camping en ploffen we neer voor onze camper. Niet vaak hebben we zo’n bergwandeling recht voor de deur, maar met een biertje in de hand constateren we dat dit eigenlijk wel vaker zo mag!