De Alpen bekijken vanuit een parapente
Ik zie de grond dichterbij komen. Ik probeer mijzelf weer te herinneren wat ik op dit moment zou moeten doen. Achter mij is een hoop beweging. Vlak boven de grond lijken we even te zweven zodat ik rustig met mijn voeten kan landen en tot stilstand kan komen. Dit ging makkelijker dan ik vooraf had gedacht. Ik sta weer met beide voeten op de grond en kijk om mij heen. Mijn eerste parapente vlucht in de Alpen zit erop!
De eerste keer de lucht in
Sylvia is al langere tijd aan het kijken om een keer een mooie parapente vlucht te maken. Ik ben voor alles in, dus ook voor dit avontuur. We zijn al wel eens eerder meegevlogen met een microlight vliegtuigje, maar rustig zweven door de lucht lijkt ons helemaal geweldig. In 2015 zaten we tussen in Embrun tussen de mooie bergen en besloten we dat het hier maar eens moest gebeuren.
We maken bij een lokale club een afspraak voor een tandemvlucht. Wanneer het weer ook op de geplande dag meezit kunnen we gaan. We rijden met een busje de hellingen op richting Les Orres om ergens halverwege op te kunnen stijgen. De rit met het busje gaat op zijn typisch Frans en is daarmee al spannend genoeg. We scheuren over de bergweggetjes en rijden met 20 kilometer per uur achteruit een bergweggetje op omdat dit ‘makkelijker’ is voor straks. We hopen dat dit geen voorteken is voor de vlucht die ons te wachten staat!
Aangekomen bij een schuin aflopend grasveld blijkt dat we niet de enige zijn. Er zijn al vele groepjes bezig met het uitleggen van het scherm en het aanbrengen van het harnas. Ook wij worden in een harnas gehesen. Ondertussen krijgen we uitleg in het Frengels. Die uitleg is niet al te moeilijk. Vanaf het moment dat het scherm zich boven ons bevindt, moeten we met zijn tweeën rennen totdat de grond onder onze voeten verdwijnt. Daarna moeten we nog wel even in ons harnas gaan ‘zitten’ zodat we comfortabel hangen. En we moeten niet vergeten om bij de landing weer uit ons zitje te komen. Op deze manier kunnen we de landing opvangen.
Een achtbaanritje
Nadat anderen ons zijn voorgegaan is het nu de beurt aan mijn piloot en ik. We lopen een klein stukje naar achteren zodat het scherm overeind komt. Daarna draaien we ons om en zetten we het op een lopen. Het gevoel wanneer je los komt van de grond is heel apart. Je trapt nog even wat in het luchtledige en daarna ga je op zoek naar je zitje.
Omdat we in een tandem zitten hoef ik op dat moment niet zoveel te doen. Dat geldt niet voor mijn piloot. De thermiekbel is vrij smal waardoor hij stevig moet sturen om te kunnen stijgen. Zodra we buiten de thermiekbel komen dalen we ook vrij snel. Ik krijg het gevoel om in een achtbaan te zitten en continu omhoog en omlaag te gaan. De piepende hoogtemeter achter mij bevestigd dat gevoel. Het is tot nu een stuk onrustiger dan ik vooraf had gedacht wanneer ik die parapenters altijd in de lucht zag zweven.
De thermiekbel is vrij smal waardoor we stevig moeten sturen om te kunnen blijven stijgen. Ik krijg het gevoel om in een achtbaan te zitten.
Sylvia is ondertussen ook opgestart, maar door het vele draaien en keren kan ik dat niet zo goed volgen. We zijn daarnaast met meerdere parapents in de lucht dus ik hou ze ook niet allemaal meer uit elkaar. Zwaaien is er dus niet echt bij. Nadat we wat verder zijn gestegen wordt het langzaam aan wat rustiger. De bochten worden minder scherp en het verschil in stijgen en dalen neemt af.
Genieten van het uitzicht
Ik krijg dan ook langzaam meer aandacht voor hetgeen we het eigenlijk voordoen, namelijk het uitzicht! Vanuit de lucht hebben we een schitterend uitzicht op de vallei van Embrun. De toppen van het Ecrins achter Embrun zijn goed zichtbaar en daaronder ligt het mooie Lac de Serre-Poncon. Door het heerlijke weer hebben we uitzicht tot in de verste verte. Door de hoogte en de wind is het wel redelijk fris.
Het langzame afdalen bevalt mij veel beter. De rust komt dicht bij het gevoel dat ik vooraf voor ogen had. Alleen de wind is nog niet rustig en maakt een hoop geluid. Toch doet dat niks af aan het genieten van het uitzicht. Na zo’n 40 minuten komen we weer dichter bij onze landingsplek. Die is hetzelfde als dat we zijn opgestegen. Dit komt door de thermiekbel waarin we mooi konden stijgen om vervolgens weer te dalen. Terwijl de grond steeds dichterbij komt probeer ik mij weer te bedenken wat ik ook alweer moest doen. Even later sta ik weer met beide benen op de grond en zit mijn vlucht erop!
Nog een keer?
Sylvia is een eindje verderop geland en heeft nog verder af kunnen dalen. Ik ben nog aan uithijgen van een best wel heftig ritje als we elkaar weer tegenkomen. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar vinden het ook wel even goed zo. Het uitzicht dat we hadden in de parapent konden we ook vanaf een bergtop wel krijgen. Een volgende keer vliegen kan dus nog wel even wachten.
We zijn inmiddels een aantal jaar verder en we moeten zeggen dat het weer begint te kriebelen. In 2015 kwamen we tot de conclusie dat we hetzelfde uitzicht van bergen konden zien en daarvoor niet een parapente nodig hadden. We zien dat nu wat anders. Hoe mooi zou het zijn als je een parapente niet met het doel gebruikt om op te stijgen, maar juist om te dalen na een mooie beklimming? Het zou een mooie aanvulling zijn op het soms wat saaie afdalen en tegelijkertijd de meest rustige vorm van parapenten. We houden dus stiekem ons oog weer open voor een parapente opleiding, waarmee we dit misschien ooit eens zouden kunnen gaan doen!
