Beklimmen van de top – Monte Chersogno

Tijdens onze vakantie in Valle Maira zijn we op zoek naar de leukste wandelingen in de regio. Dit gebied kenmerkt zich door de weinig buitenlandse toeristen en de mooie afwisselende bergen. En vergeet daarbij niet het lekkere weer! Het is 2 weken lang lekker zonnig en warm en ook dat is een reden om het hogerop te zoeken. Een van die punten is Monte Chersogno. Met zijn 3026 meter een van de hoogste toppen in de regio.

Op zoek naar het startpunt

Naast dat dit gebied bekend staat om bovenstaande redenen is er nog 1 andere belangrijk punt waar dit gebied om bekend staat. De onwijs smalle wegen! Valle Maira is een diepverscholen en redelijk doodlopend dal. Wanneer je er naartoe rijdt worden de wegen smaller en smaller en met regelmaat moet je weer achteruit als je dan toch een tegenligger tegenkomt die wil passeren. Voor een aantal bekende wandelingen zijn er wel (betaalde) parkeerplaatsen te vinden, maar voor deze wandeling niet. Er is geen parkeerplaats en geen duidelijke plek om te starten. Gelukkig zit deze berg in onze planning en hebben we de dag ervoor een rustdag. Zo kunnen we alvast op zoek naar de beste plaats om te starten. We hebben de keuze uit 2 wegen die we kunnen rijden. We kiezen er voor om er 1 te verkennen omdat we weten dat nummer 2 wel vlakke stukken langs de weg heeft waar we de camper kwijt kunnen.

Dat we op verkenning gaan blijkt achteraf ook maar goed, want hoewel we een prachtig uitzichtpunt tegenkomen eindigt deze weg in een verlatenbergdorpje zonder enige parkeermogelijkheid. Dit valt dus al snel af! We gaan voor optie 2, maar dat betekent wel dat de wandeltocht langer zal zijn.

Begin van de route

De volgende dag gaan we vroeg op pad. Wil willen natuurlijk wel zeker zijn dat we een parkeerplekje hebben en we moeten vandaag ook 1400 meter klimmen en dalen. Daar willen we de tijd voor nemen. Gelukkig kan dat ook want het belooft stralend weer te worden. Na een lange tijd hobbelen over het smalle bergweggetje vinden we de “parkeerplaats” (oftewel een plek waarbij de camper naast de weg kan staan in plaats van op de weg). We besluiten hem hier neer te zetten en te beginnen met de wandeling.

De wandeling begint vrij rustig met een pad dat heel licht klimt. Onze hoogtemeters gaan niet super snel, maar onze kilometers wel. Na een uur hebben we al 4 kilometer en 300 hoogtemeters afgelegd. We komen nog een klein dorpje tegen waar de koeien van de boer lekker liggen te chillen. Na het dorpje klimmen we nog een klein stukje rustig verder voordat we het echte smalle bergpaadje op gaan. Vooraf hadden we al gezien dat hier een waterpunt zou zijn en zo kunnen we onze flessen gelijk even bijvullen. Maar ook voor Bruno is er verkoeling, een heus ligbad die vol zit met water. Hij hoeft er niet lang over na te denken en voor we het in de gaten hebben ligt hij met heel zijn lichaam, inclusief snuit, onder water.

Wandelen in een rustig berggebied

Omdat er weinig parkeerplekken zijn, zien we ook weinig mensen op onze tocht. Heel af en toe komen we wel iemand tegen, maar vaak lopen we in ons eentje. En dat vinden we prima. Geef ons maar die onbekende en rustige berggebieden die we zelf helemaal kunnen ontdekken. Na het dorpje begint de weg dus smaller te worden en lopen we veel over bergpad. We lopen nog 1x een klein stukje op redelijk vlak terrein voordat we aan de echte klim beginnen. Het pad begint in zigzaggen omhoog te lopen en we wandelen met zijn 3en in een flink tempo door. Onze planning was om tussen 12 en 1 uur op de top te zijn, maar als we dat willen halen moeten we ons tempo zelfs terugschroeven. Het is fijn dat we ons allemaal sterk voelen vandaag en dat we dat merken aan ons tempo. Maar het blijft wel een lange klim met de zon hoog aan de hemel en dat betekent ook dat we voldoende pauze moeten nemen. Zeker met Bruno willen we er goed op letten dat we niet teveel van hem vragen en dat hij voldoende rust. Dus zoeken we een klein schaduwplekje op waar hij even kan uitrusten voordat we de laatste 600 meters klimmen.

Bergtop in Valle Maira

Monte Chersogno zie je al van ver boven de rest van de bergen uitsteken. Het is een rotsige en rechte top en tijdens de aanloop hoop je toch maar dat het pand aan de andere kant begaanbaar is. Zo recht dat de andere wanden naar beneden gaan. Gelukkig is dat ook het geval en loopt het pad na nog een klein hoogtedal naar de achterkant van de top. Inmiddels zitten we al ver boven de boomgrens en wordt het pad steeds rotsiger. Tot het moment dat het alleen maar gruis en puin is. Omdat het geen drukke route is ligt het pad niet echt “vast”. En dat betekent veel glijden. Één stap omhoog en weer een halve omlaag en zo gaat het nog even door. Gelukkig verandert het pad na weer zo’n 100 meter klimmen in iets vaster gruis waardoor ik iets fijner loopt. Maar ik merk ook wel dat er al meer dan 1200 hoogtemeters in de benen zitten. De laatste 200 meter kenmerken zich meer door korte stukken klimmen en even op adem komen. Wanneer we naar de col lopen zien we 2 hele mooie dingen. Het eerste is een hele groep gemzen die op de berg staan en ons met net zoveel bewondering aankijken als wij naar hen. Het tweede is dat de top nog maar 25 minuten lopen is. We stappen nog even door en om kwart voor 12 geven we elkaar een high five! De top is gehaald.

Een rustige afdaling

Na een lekkere lunchstop op de top en nog wat foto’s is het tijd om af te dalen. Het is nogal een stuk en ik merk een klein beetje dat mijn knie pijn doet op het steile pad. Om te voorkomen dat ik, net zoals een paar jaar geleden, een hele dikke knie krijg van het afdalen loop ik wat rustiger dan normaal. De eerste meters gaan omlaag daarom net zo snel als omhoog. Maar als we weer op het losse puin komen is het heerlijk glijden. Voeten in het puin en hup daar glijd ik weer een stuk naar beneden. Gelukkig komen we na iets meer dan een uur weer op een fijner pad uit waardoor we gewoon kunnen lopen. We zoeken weer de schaduwplekken op voor korte pauzes en beginnen ook aan Bruno te zien dat hij iets vermoeid wordt. Soms gaat hij uit zichzelf in de schaduw liggen om bij te komen, en dat doet hij eigenlijk nooit.

We besluiten dus dat we even een extra lange pauze inlassen en hem een half uur helemaal niets laten doen. Dat helpt gelukkig wel en na de pauze komen we ook weer snel bij zijn geliefde waterbak waar hij gelijk een duik in neemt. Het is fijn dat we weten dat het nu alleen nog een makkelijk pad is en niet zo stijl én dat Bruno over stukjes gras kan lopen. Dat is toch fijner voor zijn pootjes.

Als we terug zijn bij de camper kunnen we niet meer zijn dan trots op onze trouwe viervoeter. We zijn bijna 8 uur onderweg geweest, met 1400 hoogtemeters op en neer en 16 kilometer was het voor hem ook verder en meer dan hij hiervoor had gedaan. Door regelmatig te rusten en goed op zijn signalen te letten zorgen we ervoor dat hij niet overbelast raakt en goed blijft eten en drinken. Zo houden we het wandelen voor ons alle 3 leuk. Maar morgen staat er weer een rustdag op de planning, dat hebben we inmiddels allemaal wel verdiend!