Beklimmen Aiguille Marbrées in de vallée blanche

 

Ik dommel weg uit het gesprek tussen de gids en andere leden uit onze groep. Terwijl ik een beetje naar buiten staar en mijn gedachten over de dag laat passeren wordt plots mijn aandacht weer getrokken. Hoor ik de gids nu echt zeggen dat we morgen om half 5 uit bed gaan? Of had hij het toch over de dag van onze toppoging van de Grand Paradiso? Blijkbaar kijk ik verschrikt want de gids vraagt of alles goed met me gaat. Ik zeg van ja terwijl ik probeer te achterhalen over welke dag hij het had. Stiekem had ik gerekend op een nacht tot ongeveer half 7, maar helaas. Daar zijn zojuist 2 uur vanaf gehaald.

Op weg naar de betoverende vallée blanche

Een paar uur geleden zijn we geïnstalleerd in de Torino hut op 3375, midden tussen de gletsjers van de Vallée blanche. We zijn deze dagen op hoogte als onderdeel van onze alpine cursus en voor de acclimatisatie voor de latere tocht op de Grand Paradiso. We zijn in de ochtend om 7 uur op te staan zodat we na een snel ontbijt ons konden verplaatsen naar de kabelbaan in Chamonix. Hier zullen de gigantische wagens ons leiden naar Aiguille du midi. Dit is een bekende plek midden in de Alpen. Al een paar dagen kijken we vanuit ons basis verblijf uit op die gigantische piek.

Gelukkig staan we als een van de eerste bij deze kabelbaan. Want ondanks dat er dit jaar weinig toerisme is, hadden we de afgelopen dagen toch veel mensen als sardientjes in een blik de karretjes in zien stappen. De meesten met als eindpunt het station op 3842, een aantal gaan verder om de gletsjers over te steken. Wij behoren dit keer tot de tweede groep. Bepakt met al ons spullen voor 2 dagen bergplezier komen we op hoogte aan om daar de volgende, gelukkig minder kolossale kabelbaan, te nemen. We merken gelijk dat we al flink op hoogte zijn. Want vanuit 1000 meter naar ruim 3800 meter is niets niks. 

De torino hut als uitvalbasis

In ons programma stond dat we een gletsjeroversteek van Aiguille di midi naar de Torino hut zouden maken. Maar we zitten al ver aan het einde van het seizoen. De zon staat hoog aan de hemel en de sneeuw wordt overdag al snel zacht. Daarnaast is er de week ervoor nog een noodlottig ongeval gebeurd in deze vallei. De gids durft het risico daarom niet aan om de volledige oversteek te maken. Ik merk dat ik stiekem blij ben met de keuze.

Terwijl wij in de kleine karretjes de vallei oversteken krijgen we af en toe een glimp van dit bijzondere gebied midden in de Alpen. Ik ben inmiddels al redelijk wat gewend qua uitzichten, maar dit overstijgt alle verwachtingen. De witte sneeuw, de weidsheid en de puntige rotsen die hieruit omhoog steken maken dat ik het liefst de hele tijd met mijn neus tegen het raam gedrukt zit.

Nadat we bij de hut aankomen leggen we snel onze spullen weg en gaan we op pad. We binden bijna gelijk onze stijgijzers onder en vormen de touwgroepen die ons zijn aangewezen. Ik loop direct achter de gids en geniet al snel van het repeterende ritme van de stappen. Dit is de eerste keer dat ik in een touwgroep over een gletsjer loop en het is soms even wennen om het touw goed strak te houden. Wat ook wennen is, is de temperatuur van mijn kleding. Hoewel ik achteraf hoor dat ik zeker niet de enige ben, realiseer ik me snel dat ik me veel te warm heb aangekleed. Ondanks dat we continu over sneeuw lopen is de gevoelstemperatuur zeker een graad of 15. Ik leg me er maar bij neer dat ik me voel alsof ik in een sauna loop. Les geleerd in ieder geval.

De basisprincipes van het alpinisme

We maken deze dag een rondje over de vallei waarbij we wat kleine stukken klimmen en dalen. Het doel is vooral wennen aan het lopen in de touwgroep en verschillende gletsjertechnieken. Ook leren we meer over de risico’s van gletsjers en hoe we gevaren en spleten kunnen herkennen. Aan het einde van de middag is het nog tijd voor wat reddingsoefeningen waarbij we leren hoe een dodemansanker werkt. Een oefening waarbij we leren wat we moeten doen als iemand een gletsjerspleet invalt. Gelukkig is dit allemaal veilig en zonder risico. Maar het graven in de sneeuw, leggen van verschillende knopen en trekken aan het touw om elkaar omhoog te hijsen, maakt dat dit wel een leuke ervaring is. 

Nadat de eerste dag er op zit rusten we wat uit in de hut voordat we ons klaarmaken voor de tweede dag. Omdat ik inmiddels weet dat we om half 5 wakker zullen worden ga ik op tijd naar bed. Echt heel goed slaap ik niet op deze hoogte, en mijn horloge geeft dan ook aan dat mijn hartslag best hoog blijft. Gelukkig zijn we inmiddels gewend aan korte nachten in de bergen. Wanneer de wekker gaat sta ik ook gelijk met goede moed op.

Aiguille de Marbrées beklimmen

Na een snel ontbijt maken we ons op voor de tweede dag. En al snel merk ik waarom de gids heeft gekozen om zo vroeg op pad te gaan. Het eerste half uur lopen we weer in touwgroep en steken we gestaag de nog bevroren gletsjer over. Ik weet dat ik het eerste half uur altijd even in een ritme moet komen en ook vandaag voel ik dat het in het begin nog niet helemaal vanzelf gaat. Maar al snel kom ik in een ritme en zien we langzaamaan de zon opkomen. Een van de mooiste momenten die nog altijd helder in mijn geheugen staat gegrift. We lopen naar de opgang van de graat die ons leidt naar aiguilles Marbrées. Een van de topjes die zo prachtig uit de sneeuw omhoog reist.

Onze groep is opgedeeld in twee touwgroepen. Waar wij met onze touwgroep direct naar de opgang zijn gelopen, heeft de andere groep eerst nog een ander uitzichtpunt bezocht. Wij starten daarom wat eerder aan de klim. We doen onze stijgijzers uit en starten met het echte klimwerk. Na een paar stappen voel ik gelijk dat ik helemaal in mijn element zit. Dat klimmen en klauteren hebben we al wel vaker gedaan en ik voel me met elke stap zekerder worden. We hebben er een lekker tempo in en zien ook hoe onze gids een weg zoekt over de rotsen. We leren hoe we zelf een weg kunnen vinden (zo veel mogelijk op of dichtbij de graat) en hoe we een zekering kunnen maken om een rots. Binnen onze touwgroep voelen we ons allemaal goed en op een hoofdpijn na valt ook de hoogteziekte gelukkig mee.

Na een kleine twee uur bereiken we de top. Of beter gezegd het topje. We moeten ons best doen om met zijn vijven tegelijk op de top te staan. We maken even snel een foto en dalen dan weer af. Op de terugweg komen we de andere touwgroep ook tegen die op dat moment nog een klein stuk moet klimmen. Omdat we weten dat we waarschijnlijk even moeten wachten dalen we af tot een (relatief) comfortabele plek waar we een reep kunnen eten. We zitten ongeveer een half uur waarin we onze gids het hemd van het lijf vragen over zijn ervaringen met het leven in de bergen, de risico’s die hierbij komen kijken en de uitdagingen die hij nog aan wilt gaan. We hebben de grootste lol met elkaar en deze tijd is dan ook zo voorbij. 

Ik weet dat ik het eerste half uur altijd even in een ritme moet komen en ook vandaag voel ik dat het in het begin nog niet helemaal vanzelf gaat. Maar al snel kom ik in een ritme en zien we langzaamaan de zon opkomen..

Met een abseil naar beneden

Nu we weer met de twee groepen bij elkaar zijn is het tijd om richting een abseil plek te klimmen. De route die we volgen loopt vrijwel geheel over de graat en vraagt ook weer wat technischer klim en klauterwerk. Maar echt moeilijk wordt het niet. Wel wordt mijn hoofdpijn steeds wat heviger. Een paar flinke slokken water doet wonderen. Na nog zo’n twee uur klauteren komen we op de plek waar we een abseil gaan maken. Helaas sluit de gletsjer niet helemaal aan op de rots waardoor het nog even puzzelen is hoe we het beste naar beneden kunnen komen. De gidsen maken in de tussentijd alle touwen klaar en installeren zich op de verschillende plekken om ons te begeleiden. Thomas en ik gaan als laatste van de groep naar beneden. Het eerste stuk is niet direct abseilen, maar eerder naar beneden klimmen gezekerd met een touw. Het voelt allemaal nog steeds vertrouwd en al snel komen we aan bij het abseil stuk. Hier mogen we alle handelingen doen die we eerder deze week hebben geleerd zodat we veilig beneden komen.

Hoewel ik al redelijk wat klim ervaring heb, heb ik dat nog niet met abseilen en ik merk dat ik af en toe nog wat slinger en minder stabiel ga als ik zou willen. Maar we komen veilig beneden bij de gletsjer. Als we ons uitbinden moeten we nog een steil stuk afdalen, en ik zag al dat we dat niet vooruit lopend kunnen doen. Er zit niets anders op dan achteruit naar beneden klimmen met onze stijgijzers en pickel. De gids zegt dat we mogen gaan als we onszelf vertrouwen. Een paar seconden vliegen er verschillende gedachtes door mijn hoofd waarna ik bepaal dat ik het toch fijner vind om samen af te dalen. De gids bindt daarop een touw tussen mij en hem. Mocht ik uitglijden, dan heb ik nog een zekerheidje dat hij mij houdt. Op dit moment merk ik dat we al flink wat uren onderweg zijn, want het is fysiek toch wel een beetje pittig. Terwijl ik naar beneden klim worden mijn benen zwaarder en beginnen ze een beetje te verzuren. Na een tijdje kan ik omkeren om vooruit verder te gaan. Maar goed ook, want de verzuring blijft er nog steeds in zitten. Uiteindelijk bleek dat ik prima op mezelf kon vertrouwen, maar ik ben wel blij dat ik de extra zekerheid had gevraagd. Nadat ik beneden ben staat heel de groep weer veilig op de grond.

Een rondje op het terras

We lopen in de touwgroepen terug naar de hut, onze tocht voor vandaag zit er weer op. Als we bijna bij de hut zijn kijken we nog even terug op waar we vandaan komen. We verbazen ons even als we een helikopter zien dat er een helikopter komt aanvliegen. Precies op het punt waar wij een uur geleden nog stonden wordt inmiddels een reddingsoperatie uitgevoerd. Zo zie je maar, de risico’s in de bergen zijn niet te onderschatten. We hopen maar dat alles verder goed komt en draaien ons weer om naar de hut. We kletsen er met zijn allen op los en door een vraag van een ander groepslid bedenken Thomas en ik ineens dat het vandaag onze trouwdag is. Ook al zit er al een halve dag op, wij hadden er allebei nog helemaal niet aan gedacht. Maar dat betekent natuurlijk maar 1 ding: een rondje trakteren op het terras. In de zon genieten we van deze bijzondere ervaring voordat we de kabelbaan weer terug nemen. Weg van de bijzondere witte wereld, terug naar de beschaving.